حسن روحانی در جلسه اخیر هیئت دولت از اجرای طرح فاصله‌گذاری اجتماعی وزارت بهداشت سخن گفت.

 

آنگونه که گفته شده است، هدف از اجرای این طرح مدیریت و کنترل بحران کرونا و در نتیجه جلوگیری از اپیدمی بیشتر و در نهایت شکست کرونا ویروس است. طرح فاصله گذاری اجتماعی وزارت بهداشت که دولت عهده دار اجرای آن است شامل اقدامات سختگیرانه نظیر: ممانعت از موج دوم سفر های نوروزی،اعمال قرنطینه آمرانه در کلان شهر ها، قرنطینه خانگی و ایزوله سازی، تاکید بر مراقبت و مسائل خود ایمنی، جرم انگاری و اعمال مجازات برای رفتار های خلاف رویه بحران کرونا از طرف قوه قضائیه، بسته شدن پارک ها و تفرجگاه ها،کنترل ورودی و خروجی کلان شهر ها، خلوت کردن و جلوگیری از تردد ازدحام در اماکن عمومی،تشویق به جلوگیری از تردد های غیر ضروری، رضایت به شرایط سخت،رعایت فاصله در برخورد ها، تب ‌سنجی و در نهایت طرح غربال‌گری و بیماریابی مبتلایان به این ویروس می باشد.

 

دلیل اجرای این اقدامات سختگیرانه نیز به جهت احتمال موج دوم شیوع کرونا ویروس در بازگشت مسافران نوروزی است، چراکه پیش بینی پزشکان و آسیب شناسان و متخصصان امر حکایت از آن دارد که ایپدمی این ویروس در اوج هرم آن قرار نگرفته و در صورت بازگشت مسافران نوروزی به شهر های خود، گستره شیوع و احتمال ابتلای افراد زیاد تری به این ویروس منتفی و مردود نیست و چه بسا وضعیت اسفناک و غیر قابل کنترلی در پیش باشد، بنابر این و البته به جهت سلامت و حفظ جان مردم بهتر است که علاج واقعه را قبل از وقوع آن انجام داد. البته روحانی و سایر مسئولان ذیربط تلاششان آن بود که زودتر به این ماجرای تراژیک و خوفناک پایان دهند، اما دولت درگیر بحران های دیگری نظیر: شرایط اقتصادی و بحران های زنجیره ای دیگر بود و بزرگی و خوفناکی چنین بحرانی به چشم دولت و سایر مجریان نمی آمد. اما دولت وقتی متوجه شد که چنین بحران آنهم با چنین ابعاد مخرب و مرگباری شوخی بردار نیست، وارد عمل شد و اقداماتی را نیز به عمل آورد، اما به رغم اعمال برخی از محدودیت ها و هشدار ها و انذارها، تلاش و مساهمت دولت نتوانست از برخی رفتار های تشدید کننده بحران مانند سفر های نوروزی و همچنین طرح قرنطینه کردن کلان شهر ها قرین توفیق و معطوف به نتیجه مطلوب شود.

 

به این ترتیب علت اصلی اپیدمی شدن این ویروس جدی نگرفتن آن از سوی همه دست اندکاران و در راس همه آنها دولت بود. البته برای روحانی گویی اطلاع یابی دیر هنگام در قبال برخی از وضعیت ها و رخدادهای کشور به عادت تبدیل شده است. برای نمونه، در گذشته نه چندان دور او گویی دیرتر از همه مسئولان و اعضای دولت متوجه شده بود که قیمت بنزین افزایش یافته یا اینکه سقوط هواپیمای اوکراینی در تهران ناشی از خطای انسانی بوده است. در اساس باید گفت که روحانی عادت کرده است که رفتاری متناسب با احساسات و انتظارات مردم، نخبگان،نویسندگان و دانشگاهیان بروز ندهد.

 

شاید علت بروز چنین رفتار هایی ناشی از توجه و دغدغه ها به برنامه ها و اهدافی باشد که خیلی به افکار عمومی و یا آینده موقعیت سیاسی او ربطی ندارد. در شرایط حاضر نیز که اجرای طرح فاصله‌گذاری اجتماعی وزارت بهداشت که قرار است از سوی دولت اجرا شود، به نظر می رسد که زمان برای اجرای آن کمی دیر شده است.

 

شاید تجربه دردناک و غمبار کشور های اروپایی و در راس همه آنها ایتالیا، اسپانیا و بریتانیا دولت را به چنین محدودیت های سختگیرانه ای وا داشته است. البته کوتاهی دولت و دیر اقدامی آن درمواجهه با بحران کرونا یک روی سکه ماجراست و منصفانه نیست که همه کاسه و کوزه ها را روی سر دولت بشکنیم و درد و بلای شی چین پینگ،مرکل،جانسون و ماکرون را هزاران بار روی سر روحانی بکوبیم. روی دیگر سکوی ماجرا بی اعتنایی و بی توجهی برخی از افراد جامعه است که به سهم خود منجر به گسترش بحران و وضعیت خوفناک فعلی شده است.

 

متاسفانه برخورد و رفتار برخی از شهروندان به گونه ای است که گویی خبری از شیوع کرونا و خطر آن در کشور نیست و به رغم آنکه خطرات مرگبار این بحران رسانه ای شده است، برخی از شهروندان نخواستند و نتوانستند عطای ماندن در خانه یا سفر نوروزی را به لقای سلامتی خود و سلامتی جامعه ببخشند. آنگونه که گفته شده است ما شاهد سفر های نوروزی برخی از شهروندان بوده ایم و حتی در رفتار های بهداشتی خود در بر خورد با دیگران بدون ابتدایی ترین لوازم و ابزار های خود ایمنی مانند ماسک زدن رفتار می کنیم و حتی تمایل نداریم که از رفتن به امکان عمومی خودداری کنیم.

 

در واقع به نظر می رسد که با رفتار های اینچنینی، عدم مسئولیت گریزی در قبال سلامتی و حفظ جان مردم نیز همزمان با ویروس کرونا اپیدمی شده است. یادمان باشد برون رفت از بحران خوفناکی چون کرونا، شکست و مهار آن و همچنین مدیریت این بحران، محتا ج همدلی و احساس مسئولیت همگانی است و انتظار آن است که با مشارکت مسئولانه و همدلانه خود سلامت و آرامش را به یکدیگر هدیه دهیم و فراموش هم نکنیم که قدر سلامت را کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید.