عادت کرده ایم که ایرادات موجود را ببینیم؛
مشکلات را به رخ هم بکشیم؛
شرایط را سیاه و غیر قابل تحمل بدانیم؛
حل مسائل را غیر ممکن ببینیم؛
در رویارویی با مشکلات، نومیدی پیشه کنیم؛
و خارج شدن از کشور را راه حل بدانیم.

اما
وظیفه تک تک ما،
اگر خود را جزء روشنفکران و دانشمندان جامعه می دانیم،
اینست که
نسخه ای برای همین جامعه بنویسیم؛
در دل این مشکلات راهی بجوییم؛
و مقالات علمی جدید را نه صرفا برای چاپ در نشریات علمی جهان و پرآوازه نمودن نام خود، که برای ارائه راه حل مفید و درخور مسائل خود بنگاریم.
بدانیم در همین نظام اداری، همین نظام دانشگاهی، همین نظام سیاسی، و در دل همین فرهنگ، راهی برای صعود به قله ها وجود دارد.
وظیفه ما صرفا نقد وضع موجود نیست
و این نیست که با نقد عملکرد گذشته و بیان مصائب، به توجیه خود بپردازیم.
بلکه بایست اصلاح در پیش گیریم،
و بی بهانه خدمت کنیم؛
تا جامعه را در مسیر درست به پیش بریم،
و دورنمای آینده را روشن تر از پیش نشان دهیم،
و البته بایست سعی کنیم در این مسیر مرتکب اشتباهات گذشته نشویم،
و اگر درکمان نکردند، بی تابی نکنیم و به لعن و نفرین روی نیاوریم،
و با صبوری بر نسخه ناب خود در جهت اصلاح وضع موجود پافشاری کنیم.