اربعین بازگشت به گذشته نیست بلکه انتظاری برای آینده ای سرشار از عدالت مطلق است اما چه ارتباطی میان اربعین با عصر آخر زمان و نجات بشریت وجود دارد؟ برای این مهم باید مروری داشت به گذشته ای دور. 

هر چند واقعه عاشورا در دهم محرم سال 61 هجري اتفاق افتاد و واقعه غدير خم در 18 ذي الحجه سال دهم هجري، اما در پياپي بودن اين اتفاقات يك نكته مهم نهفته است؛ با وجود فاصله نيم قرن كه اين دو حادثه از هم دارند اما از سالگرد عيد غدير تا سالگرد فاجعه تلخ عاشورا در تقویم هر سال، تنها سه هفته مي گذرد. 

شیرین ترین و تلخ ترین وقایع تاریخ اسلام در امتداد هم قرار گرفته اند. اما چرا؟ به راستی ارتباطی میان غدیر و عاشورا وجود دارد؟ اگر غدیر فراموش نمی شد عاشورایی رخ می داد؟ آیا اربعین فرصتی برای جاماندگان و تجدید شدگان حادثه غدیر است تا بتوانند در مسیر عدالت با امام زمان عصر خود تجدید پیمان کنند؟ آیا مخالفت ظالمان زمین با این حضور میلیونی در امتداد ترس ستمگران با استقرار حکومت عدالت است که جهان به آن نیاز دارد؟ به راستی چه کسانی از عدالت علوی بیزارند و آیا همان ها کسانی بودند که عامل فاجعه عاشورا بودند؟ آیا همان مخالفان عدالت و آزادی می توانند مانع اجتماع اربعین شوند؟

هر سال بعد از سالگرد واقعه غدیر که مهمترين و شیرین ترین عید بشریت  است، تنها 21 روز با سالگرد تلخ ترین فاجعه در تاریخ انسان فاصله دارد. 

 در غدیر خم جمعیت انبوهی حضور داشتند که به عهد خود وفا نکردند. 25 سال طول کشید تا جمعیت به امام علی (ع) متوسل شوند و حکومتی بر مبنای عدالت مطلق ایجاد شود اما در همان مدت که جامعه عهد خود را در غدیر فراموش کرده بود درخت ستمگری در خاک شام ریشه دوانده بود و نگذاشت عدالت علوی در بلاد اسلامی برقرار باشد. صفین اولین نقطه عطف تلاش این شجره خبیثه بود. 

در صفین باز هم مردم، امام زمان خود را تنها گذاشتند. در ساباط هم امام حسن (ع) باز تنها بود. حتی تنها تر از امام حسین ( ع) در کربلا. 

کار به جایی رسید که دستگاه پلید معاویه اسلام را با قرائت سفیانی بر مردم عرضه می کرد. مرگ معاویه پایان سیاست ورزی ظالمان بود. ستمگران می توانستند عیان و آشکار ظلم کنند.

قیام امام حسین (ع) تقابلی با این ظلم بود که دیگر آشکار دیده می شد. از آن زمان تاکنون تقابل محورهای عدالت و ستمگری همیشه بوده و تا آخر زمان هم خواهد بود. دوران صبر علوی و بعد از آن صلح حسنی به پایان رسید و جهاد حسینی برای برپایی عدالت و آزادی از عاشورا تاکنون امتداد دارد اما نقطه عطف آن یک روز بزرگ است؛ روز اربعین. 

دو اجتماع در یک امتداد

اجتماع اربعین در امتداد غدیر خم قرار دارد برای تحقق حکوتی بر اساس عدالت به گستره همه جهان بشریت. اربعین فرصتی است که عهد شکسته شده در غدیر تجدید شود و توبه کنندگان که ارزش عدالت علوی را این بار به قیمت خون فرزند پیامبر شناختند، اعلام كنند که حاضرند هم بر عهد خود ثابت قدم باشند و هم برای آن تا پای جان تلاش کنند. 

اجتماعی که همانند رفراندومی در جهان اسلام نشان می دهد مسلمانان خواستار برقراري حکومتی عدالت محور به ریاست و رهبری آخرین معصوم از نسل پیامبر اسلام هستند. 

زیبایی رفراندوم اربعین در این است که اهل سنت حضوری چشمگیر هم در عزاداری ها و هم در برپایی مقدمات این اجتماع و پذیرایی از حاضران در این اتفاق بزرگ دارند. 

گویی امت اسلام در روز اربعین به همان یکپارچگی که در روز غدیر خم سال دهم هجری داشتند رویکرد می کنند. روزی که از تفرقه و انشقاق خبری نبود و همه از اینکه پرچم عدالت پيامبر بر زمين نمي افتد و به دست امام معصوم افراشته خواهد ماند، خشنود بودند. 

هر چند غدیر، عید بود اما اربعین چهلمین روز عزاداری برای شهادت امامی از نسل همان پیامبر است؛ طبعا همراه با غم و ماتم؛ اما حضور اقشار مختلف و حرکت در یک مسیر برای رسیدن به یک نقطه واحد، از آن حکایت دارد که مردم از عدالتی که از دست داده اند آگاه و اندوگین هستند و عهد می کنند که این بار در حمایت از امام عصر  زمان خود براي برقراری عدالت تلاش کنند.  این نقطه ای روشنی بخشی و امیدوار کننده است. 

در اربعين اثبات می شود که وحدت همه فرق و شعبه های ایجاد شده در اسلام با توسل به چراغ هدایت و کشتی نجات امام حسین (ع) محقق می شود. 

اربعین بازگشت به گذشته نیست بلکه انتظاری برای آینده ای سرشار از عدالت مطلق است که باید با توجه و تلاش مردم به رهبری آخرین معصوم در زمین برقرار شود. عبرت از اشتباهاتی که به عاشورا منجر شد و ریشه اش در فراموشی غدیر خم بود. فراموشی که شیطان بر انسان هایی غالب کرد و موجب شد هم عدالت را از دست دهند و هم زندگی سرشار از آزادی، شادی و شیرینی را. 

آنگاه كه عدالت بعد از تلاشي شديد به رهبري امام زمان برقرار شود انسان به جايگاه خود خواهد رسيد منزلتي كه براي آن خلق شده بود و به دليل ستم ظالمان سالها از آن محروم بود. 

شاید به همین دلیل باشد که امام عصر و زمان حضرت مهدی آنگاه که ظهور کند در مسجد کوفه که زمانی امام علی نماز می خواند اقامه نماز خواهد کرد و مردم از کربلا تا نجف، صفی بزرگ از نمازگزاران را تشکیل خواهند داد.