انصافاً اقتدار و قاطعیت، از گمشده‌های این روزهای جامعه ماست، ما هم به وجد آمدیم از این اقتدار!اما این اقتدارِ غضب‌آلود، اولاً بی‌موقع است، ثانیاً بی‌وجه.
بی‌موقع است، چرا که «آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت»! مردم همۀ پول‌هایی که قرار بود مدارس بگیرند، آن هم نه با زور که با زبان خوش؛ در واقع، چیزی برای مهرماه نمانده، مگر اینکه تدارک تازه‌ای در کار باشد و آقای استاندار بخواهد پیشگیری کند.
اگر هم احیاناً کسی تا حالا سرکیسه نشده و توانسته از دست مدارس قِسر در برود، می‌داند که «چشمش کور است و دندش نرم»؛ با زبان خوش باید بدهد و می‌دهد تا آبروداری کرده باشد!
بی‌وجه است، چرا که مگر آموزش و پرورش را چند مدیر مدرسه، پولی و پولکی ساخته‌اند که صدایمان را برای آنها بلند کنیم و حلقومشان را بگیریم و تبعیدشان کنیم؟ گفت که «گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری»!
پولی‌سازی آموزش و پرورش، قاعده و قانونی‌ست که توسط دولت و مجلسِ این مملکت پایه‌گذاری شده؛ سفت و سخت هم پایش ایستاده‌اند. ناله و نفرین و اعتراض مردم و نخبگان هم اندازۀ ارزنی برای بانیان و حامیان این رسمِ ویرانگر، ارزش ندارد.
رسماً به مدیر مدرسه می‌گویند، باید خودت خرج مدرسه‌ات را در بیاوری، بعد هم ادا و اطوار در می‌آورند که «اخذ پول در مدارس دولتی ممنوع است و پدرِ مدیران را درمی‌آوریم اگر پول بگیرند»!
جناب استاندار! آنکه باید گردنش را بزنید، کس دیگری‌ست. اگر می‌خواهید ضرب شست نشان دهید، باید یقۀ کسان دیگری را بگیرید؛ می‌توانید آیا؟ اصلاً مگر شما با پولی‌سازی آموزش و پرورش مخالفید؟!