پس از استعفای پرابهام سیدمحمدبطحایی از سِمَت خود، سرانجام 19خرداد، دکترروحانی، رییسجمهوری ایران، آقای سید‌جواد حسینی را به‌عنوان سرپرست وزارت آموزشوپرورش منصوب کرد؛ نامی نسبتا ناآشنا در عالم سياست که حالا گفته می‌شود به‌عنوان گزینه اصلی این وزارتخانه به مجلس معرفی خواهد شد. حسینی که معاونت استانداری خراسان و سرپرست فرمانداری سبزوار در سوابق کاری اوست، حالا 8 ماه مانده به انتخابات مجلس، در پی خیز حزب حاکم برای رسیدن به منافع خود در این انتخابات، به‌عنوان سرپرست این وزارتخانه مهم گمارده شده است.
سید‌جواد حسینی که جدی‌ترین تجارب سیاسی خود را پس از چند سال فرمانداری مشهد در دولت اصلاحات، در یک سال پایانی دولت اول روحانی و یک سال آغازین دولت دومش در مقام معاونت سیاسی-امنیتی و اجتماعی به‌دست آورده و مهم‌ترین مقامش در نظام آموزشی کشور، جایگاه مدیرکل آموزشوپرورش استان خراسان بوده، حالا با حکم رییسجمهوری حداکثر تا سه ماه آینده، سرپرستی یکی از بزرگ‌ترین و درعین‌حال پرچالش‌ترین وزارتخانه‌های کشور را برعهده دارد.
حسینی در سال‌های 79-78 به‌عنوان سرپرست فرمانداری سبزوار مشغول فعالیت بود و در سال‌های 80-79 در سِمَت معاون فرمانداری مشهد به‌کار خود ادامه داد. نام حسینی در بین امضا‌کنندگان نامه‌ای سرگشاده مبنی بر تحریم انتخابات مجلس هفتم به‌چشم می‌خورد؛ نامه‌ای که گفته می‌شود در حمایت از نمایندگان تحصن‌کننده مجلس ششم امضا شد و در آن اعلام کردند انتخابات را در شهر خود برگزار نمی‌کنند. در آن روزها، تحصن و حتی استعفای نمایندگان مجلس ششم گرچه بار تبلیغاتی فراوانی داشت، به‌لحاظ عملی، خدشه‌ای به روند انتخابات وارد نمی‌کرد.
آنچه می‌توانست در مسیر انتخابات خللی وارد کند، اقدامات دولت به‌عنوان مجری انتخابات بود؛ به‌همین‌دلیل، نخستین اقدام صورت‌گرفته در بدنه دولت برای همراهی با نمایندگان رادیکال مجلس ششم، ماجرای نامه سرگشاده تعدادی از استانداران و فرمانداران کشور بود که به‌دنبال آن، استعفای صوری استانداران نیز انجام شد. تهدید به استعفای استانداران و فرمانداران هیچ‌گاه به مرحله عمل نرسید؛ اما در نوع خود، مانور قدرت اصلاح‌طلبان در بدنه دولت آن‌هم به‌وسیله مسوولان مستقیم اجرای انتخابات بود.
همین مسائل سبب شد در روزهای گذشته در استان خراسان، فرهنگیان و اقشار مختلف مردم علیه انتصاب جوادحسینی به‌عنوان سرپرست این وزارتخانه مهم و حیاتی تجمع‌هایی کنند. مردمی که ورود حسینی به وزارت آموزشوپرورش را به‌مثابه اجرای سند 2030 می‌دانستند، روز جمعه همراه با فرزندان خود برای هشدار به این رخداد به خیابان‌ها آمدند. اگرچه این تجمع را فرمانداری بدون مجوز خوانده، مردم در نمازجمعه نیز با بیلبوردها و دست‌نوشته‌هایشان حضور پیدا کردند.
برای پست وزارت ناکارآمدم!
جالب است بدانید در گذشته نیز یک‌بار پست وزارت را دولت روحانی به حسینی پیشکش کرده است. وی مدتی پیش در گفت‌وگو با تسنیم درباره رد پیشنهاد این وزارتخانه گفته است: «زمان چیدمان وزرا برای کابینه دولت دوازدهم، ابتدا مشاوران دولت درباره وزارت آموزشوپرورش با بنده صحبت کردند. من در صحبت با آنان جواب منفی به این پیشنهاد دادم. دلیلم این بود که هنوز برای گرفتن پست وزارت زود است. اعتقاد داشتم آموزشوپرورش به نیروی بزرگ‌تر، کارآمدتر و پخته‌تر از بنده نیازمند است».
اکنون با وجود اینکه زمان زیادی از این اظهارات نمی‌گذرد، گویی آرایش جدید چینش نیروهای سیاسی در دولت، نظر او را در‌این‌باره عوض کرده است. با‌این‌حال، همه این بحث‌ها هنگامی جدی‌تر خواهد بود که قرار باشد حکم سرپرستی حسینی تغییر کند و رییسجمهوری رسما او را برای دریافت رأی اعتماد به مجلس شورای اسلامی بفرستد. تا آن زمان همه حواس دولت به این است که تجربه اندک مدیریتی حسینی در سطوح ارشد مشکل‌ساز نشود تا بتوانند آن را بدون دردسر برای گزینه نهایی به مجلس معرفی کنند.
آقای محمد بیرانوند، عضو کمیسیون آموزش و نماینده اصلاح‌طلب مردم خرم‌آباد در مجلس، در گفتوگوی اخیرش با برخی رسانه‌ها، گفته است: «شواهد و قرائن از این قرار است که رییسجمهوری احتمالا حسینی را به‌عنوان وزیر جدید به مجلس معرفی خواهد کرد؛ چراکه اگر قرار نبود او به‌عنوان وزیر معرفی شود، نیاز نبود سراغ وی بروند که در مدت اخیر مشغول کاری بیرون از وزارت آموزشوپرورش بود. به‌هرحال، مدیران بسیاری هم‌اکنون در معاونت‌های مختلف این وزارتخانه فعالیت می‌کنند و طبیعتا اگر قرار بود موقتا سرپرستی کار را برعهده بگیرد و امور را پیش ببرد، از همین افراد
استفاده می‌کرد».
یک وزارتخانه سیاست‌زده
با وجود اینکه رهبری در دیدارهای مختلف‌شان به فرهنگیان به سیاسی‌نکردن وزارت آموزشوپرورش همواره تأکید می‌کردند، اما رزومه حسینی جز چند سال مدیریت سیاسی در سطوح میانی نیست، که چندان هم با حوزه مسوولیت جدید او ارتباطی ندارد. باوجوداین، اگر جامعه کمی به ذهن خود فشار بیاورد، حتما او را به یاد خواهد آورد. همین مهر96 بود که ویدئویی از او در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست شد؛ ویدئویی که او در پشت تریبون سخنرانی با خانم هاجر چنارانی، نماینده نیشابور، درگیری لفظی داشته است.
موضوع به اظهارنظر عمدی حسینی و به‌کار‌بردن عبارت «خراسان غربی» برمی‌گردد که به برانگیخته‌شدن احساسات منطقه‌ای میان نیشابور و سبزوار منجر شده است. چنارانی فردای آن روز در گفتوگوی تلفنی با برنامه «حالا خورشید» در‌این‌باره گفت: «در دوره هشتم ریاست‌جمهوری، آقایی اهل سبزوار بودند و چهار روستای نیشابور را جدا و به خوشاب سبزوار دادند تا بتوانند آنجا را به شهرستان تبدیل کنند. من چندین‌بار به وزیر کشور گفتم او را عوض کنند؛ چون مردم نیشابور از ایشان ناراضی هستند. این شخص دائم نام خراسان غربی را مطرح می‌کند و من هم باید جواب‌های مردم را بدهم».
خیز برخی جریانات سیاسی به وزارت آموزشوپرورش در آستانه انتخابات موضوعی است که حقیقت آن بر هیچ‌کسی پوشیده نیست. درواقع، یکی از مشکلات اصلی آموزشوپرورش همین طمع احزاب سیاسی و دولت‌ها به این وزارتخانه است که به‌منظور برنامه‌ریزی برای خواسته‌های زودگذر خود چشم طمع به نظام تعلیم و تربیت کشور دوخته‌اند.
منبع:صبح نو