بهار ۹۸ آمد و با خود باران آورد. باران های پرحجم و شدید. و باران سیل به راه انداخت. بخشی از جاری شدن سیل و خرابی های آن، طبیعی ست. و بخشی از آن را ما انسان ها بوجود آورده ایم. با مدیریت های خودانگار و غلط و خودکامه. ما بوجود آورده ایم که سال هاست به خانه و حریم طبیعت و به مادر زمین دست درازی می کنیم. از بس که زیاده خواهیم و سیری ناپذیر از داشتن. انگار که یک شعبه از چاه ویل را در شهوت خواستن های خود تجلی داده ایم.
سیل آمد. خرابی ببار آورد. جان چند ده تن را ستاند. روند عادی زندگی را مختل کرد. سرمایه هایی را از بین برد. و ...
باران بارید و می بارد همچنان. پیوسته و دمادم. جان تشنه ی زمین سیراب می شود. سدها پرآب می شوند. چهره ی نحیف و رنگ پریده ی مزارع و دشت ها و جنگل ها، رنگ می گیرند. سرخ و تافته و زنده. دانه ها و ریشه ها بیش از بهاران این چند سال، با ذوق و شوق بیدار می شوند و در نگاه پنهان شان، میل بالیدن و جوانه زدن، غوغایی برپا کرده است. تالاب ها و دریاچه ها می نوشند و در آب غلت می زنند. بسترهای خشک و تفته رودهای خاطره ساز، موج خروشان آب را در آغوش می کشند.
باران بارید و می بارد. بی امان. تند و پر شتاب. و بارانی دیگر شروع به بارش کرد. باران مهر و عاطفه. باران یکدل شدن ایرانی. باران دگرخواهی. و رودی جاری شد. با برکت. انسانی و الهی. نهالی بالید. برگ و بار داد و میوه هایی سرخ و آبدار بر شاخه های اش درخشید و در تلالو آفتاب مهربانی رقصید. مردم جاکن شدند. خروشیدند. چون سیل. باریدند. چون باران. نو شدند. چون نوروز. عیدانه ی عیدشان صفا شد و خلوص و آغوش های پاک برای در آغوش کشیدن درد و محنت دیگران.
و هنوز باران می بارد. از آسمان و زمین ایران. مردم، خود را به باران پیوند زده اند. و باران، خود را گم کرده در دریای گسترده و پر از مهر مردم ایران.
بارانی که از زمین ایران می بارد در این نوروز و در این عید، فراوانی و برکت اش را از آسمان دل های ایرانیان دارد. دل هایی که باران آسمان را به غبطه نشانده اند.
درود بر مردم ایران.
و من فکر می کنم این دو باران باشکوه، برای سال 1398 آفاقی روشن، چشم اندازی بدیع و پیروزهای شگفت در پی خواهد داشت.
به حقِ حق، ایدون باد.