آقای ظریف با روشی غیر معمول در زمانی نامناسب استعفای خود را تقدیم و خانه نشین شد.
برخی استعفای او را به دیدار بشار اسد با رهبر انقلاب که او در آن حضور نداشت نسبت می‌دهند. خود آقای ظریف این‌گونه مطالب را گمانه زنی هایی که صرفا زاییده تخیلات افراد است عنوان کرد .
اما این ادعا در حالی مطرح می‌شود که آقای روحانی نیز از وزیرش برای حضور در دیدار با بشاراسد دعوت نکرد. باید به ظریف حق داد که ناراحت باشد. اما باز این دلیلی برای استعفا نیست. هرچند باید منتظر توضیحات ریاست جمهوری باشیم و ببینیم چه ناهماهنگی باعث شده است که از وزیر امور خارجه برای شرکت در این دیدار مهم و تاریخی دعوت نشود.
شواهد نشان می دهد که این اتفاق آخر می‌تواند تیر خلاص به روح ظریف باشد .
خبر دیگری که می‌تواند موًید اختلافات عمیق‌تری بین ظریف، روحانی و دفتر رئیس جمهور باشد، این است که ۱۹ دی ماه یک خبرنگار ایرانی با این عنوان که: شنیده هایی فراتر از شنیده حکایت از استعفای محمد جواد ظریف دارد که دو روز پیش تقدیم رئیس جمهور کرده است. این متن را منتشر کرد.
یک فعال مطبوعاتی دیگر که نیز به دنبال استعفای ظریف نوشت:
دلیل استعفای دکتر ظریف را می‌دانم. با ایشان صحبت کردم. ربطی به FATF و امثالش ندارد. مجاز نیستم بگویم ولی روحانی بی نقش نیست. روحانی با بی توجهی به پای خود شلیک کرد.
این که وزارت خارجه طی سال های گذشته از کارکرد های اصلی خود فاصله گرفته بود، یک واقعیت تلخ است.
اما چه کس یا کسانی این بلا را بر سر وزارت خارجه آوردند. آیا جز تیم فعلی و وزیر محترم امور خارجه که با خلاصه کردن تمام ماموریت های این وزارتخانه به برجام و مذاکرات عملاً فرصت های بسیاری را در سطح جهانی و منطقه‌ای را از دست دادند؟
ممکن است آقای ظریف ادعا نمایند که دیگران و نهاد های دیگر در کار آنان دخالت می‌کردند. آیا واقعاً اقدامات آنان را باید دخالت دانست یا جبران کم کاری های وزارت امور خارجه؟
بنابراین نمی‌توان استعفای ظریف را تلنگری برای بازگشت وزارت خارجه به جایگاه اصلی‌اش در روابط خارجی دانست.
اگر بپذیریم به این جایگاه خدشه ای وارد شده است قطعاً باید علت را در وزارت خارجه، دولت و وزرایی که حاضر به پشتیبانی از راهبردها و تلاش های این وزارت خارجه نشده‌اند جستجو کرد نه جای دیگر.
نباید بگذاریم مردم به این باور برسند که کسانی در دولت هستند که در روزهای گشایش هستند اما در روزهای سختی خانه نشینی را انتخاب می کنند.
آقای ظریف و آقای روحانی باید تا پایان راهشان بمانند. نمایندگان محترمی هم که در فکر رای به عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور هستند بدانند این خطایی بزرگ برای آنان و خدمتی ناخواسته به کسانی است که با وعده های بیشمار آمده اند و با دست های خالی اما قهرمان می خواهند صحنه را ترک کنند.
آقای ظریف بمانید و به کسانی که به تعبیر رئیس جمهور در کارزار انتخاباتی؛ بلد نیستند با دنیا مذاکره کنند و اصلاً زبان دنیا را نمی‌دانند یاد بدهید چگونه می توان حق این ملت را گرفت. ما هم دوست داریم شما قهرمان بروید اما امروز آن روز نیست. شاید در سال های باقیمانده بتوانید. انشاالله.