اطلاع‌رسانی همایشی در حوزه مدیریت را مشاهده نمودم: یک سایت با لوگو پایگاه‌های استنادی معتبر و ساختار پایگاه‌های مشابه علمی در کشور. با زحمت و تلاش فراوان، با یکی از دوستان توانستیم مقاله‌ای را آماده و ارسال نماییم. کمتر از 24ساعت، اعلام شد مقاله پذیرفته شده است: آن هم به عنوان پذیرش نهایی و سخنرانی. تعجب کردم و خوشحال شدم. بلافاصله اطلاع‌رسانی شد که: باید مبلغی را واریز کنید تا مقاله نمایه شود.
اصلاً پیش‌بینی نکرده بودم که باید مبلغ 250هزار تومان واریز کنم. حالم گرفته شد. با خودم حساب‌وکتاب کردم که با هزینه‌هایی که برای زندگی دارم، آیا می‌توانم این مبلغ را پرداخت کنم؟ دیدم خیر؛ نمی‌شود. با دبیرخانه همایش مکاتبه کردم و پرسیدم: آیا تخفیفی می‌دهید؟ پاسخی نگرفتم. فردای آن روز دو ایمیل با شکل ظاهری یکسان و برای دو همایش مشابه در دو کلانشهر دریافت کردم: با شرایط مشابه همایش قبل که خدمتتان عرض شد: پول بدهید و علمتان را منتشر کنید.
متاثر شدم به حال تولید علم در کشورم و این پرسش به ذهنم رسید که به کدام مسیر داریم می‌رویم؟ آیا این وضعیت مقاله نوشتن و پژوهش، رسوایی بین‌المللی برایمان به بار نمی‌آورد؟ آیا در انقلاب اسلامی شکوهمند ما، قرار بود به این وضعیت برسیم که هر کسی که پولدار است، بتواند مقاله و پایان‌نامه و سند عالم بودن و دانشمند شدن بخرد؟ آیا این روش تولید علم بر مبنای توصیه‌های رهبر معظم انقلاب است؟ و نکته دردآور و تلخ ماجرا آنجاست که پایگاه‌های مهم استنادی و نمایه‌ساز کشور و خیلی عظیمی از اساتید هیات علمی دانشگاه‌ها، با حضور خود، این رویه نادرست را تایید کرده و می‌کنند.