توهین های بی شرمانه و قبیح یک فرد معلوم الحال و پر حاشیه به ساحت مقدس ائمه اطهار (ع) و سکوت برخی شخصیت ها که عادت دارند برای هر چیزی از جنس سیاست سریعا اعلام موضع کنند، بهانه نگارش این یادداشت شد که تصادفاً مقارن با ایام شهادت حضرت سیدالشهدا (ع) و هفتاد دو تن از یاران فداکار او شد.

در دنیای سیاست معمولا اتفاقاتی رخ می دهد که با هدف یا فرض اولیه فاصله بسیار معناداری پیدا می کند. فارغ از اینکه نسبت ما با آن حوادث چگونه و با چه معیاری باید ارزیابی شود، سکوت در برابر اموری که به طور ذاتی با وجدان انسانی در تناقض است حتماً عذر بدتر از گناه است. تردیدی وجود ندارد که بسیاری از کسانی که در گذشته از تتلو با هر انگیزه ای حمایت می کردند_ اگر چه ممکن بود در نهانخانه دل طور دیگری می اندیشیدند_ امروز کاملا با روئیت مطالب قبیح این فرد هتاک مخالف هستند. اما نکته ای که باعث رنجش می شود، سکوت معنا دار برخی افراد در این میان است. شاید در نگاه اول لزوم بی اعتنایی با هدف عدم برجسته سازی اقدام وقیحانه این فرد، توجیه قابل قبولی را به ذهن متبادر سازد و آن را مصداق بارز "الباطل یموت بموت ذکره" تلقی کنند؛ اما نباید فراموش کرد که اگر روزی سلمان رشدی آن گونه به قران مجید و پیامبر رحمت (ص) تاخت و موجب رنجش و حکم تاریخی آن پیر فرزانه شد، امروز اقدام خلاف ادب و شنیع تتلو کمتر از آن نیست.

به هر حال خوب یا بد، این فرد طرفدارانی دارد که ممکن است سکوت برخی افراد برای آنها ایجاد شائبه نماید. اما آنچه موجب تاسف بیشتر است، دلایل سیاسی برای این سکوت است. راقم این سطور ممکن است از نظر جهت گیری سیاسی با برخی حامیان سابق تتلو موافق فکری نباشد، ولی تردید به خود راه نخواهد داد که همین مطالبه را در صورت وضعیت معکوس ضروری می دانست. چنانکه این چند سطر نیز فقط با هدف ادای دین به ساحت مقدس حضرت سید الشهداء و خاندان آن حضرت (ع) نگاشته شد و هیچ غرض سیاسی پشتوانه آن نیست. در خاتمه از باب تلنگر به افرادی که هنوز در مقابل این فرد لاابالی، مردد هستند؛ باید گفت: بدون تردید دنیای سیاست ممکن است هزار تو و محاسبات مختلف توجیه گر آن باشد؛ اما عزت و قدرت هنگامی زیبا و دست یافتنی می شود که با اصول و مرزبندی های ناب، نسبتی ناگسستنی داشته باشد.