حتی عنوان یادداشت آقای حسین شریعتمداری در کیهان نیز گویای آن است که در نگاه ایشان جنبه خشونت, بسیار بالا است.

تندروهای که با شروع اعتراضات پنجشنبه مشهد علیه دولت, در ابتدا دلشان سخت قیلی ویلی می رفت, وقتی که دامنه اعتراضات گسترده تر شد و شکل و مضمون کاملا تخریبی بخود گرفت, آنان را تهدید میکنند که " . . . برای جارو کردن این جرثومه های فساد و تباهی و پیاده نظام مفلوکی که به نیابت از دشمنان ملت به خیابان آمده اند فقط یک " یا حیدر" بسیجیان کافی است . . . "

این شکل اعتراض البته نمی تواند مورد حمایت بخش اعظم مردم باشد که دلشان جدا برای ایران آباد, آزاد و مستقل می تپد و احتمالا چندان نخواهد پائید. اما می تواند باعث هشدار جدی به هر دو جناح در قدرت باشد که اگر هرچه سریعتر آنچنان سرعت کار و اصلاحات اساسی اقتصادی, اجتماعی, سیاسی و فرهنگی در کشور بیشتر نشود که مردم آنرا در حیات روزمره خود احساس کنند, اینبار گرفتاری بسیار فراگیرتر دامن کشور را خواهد گرفت. واقعیت آنست که مدت ها است که عمدتا حرف و بازی های سیاسی, عاید عموم ملت شده است.

وقتی تنگ نظری و انحصارطلبی سیاسی, مانع تشکیل و رشد نهادهای مستقل صنفی, مدنی و سیاسی در کشور باشد, باید هم انتظار داشت که اعتراضات مردم در قالب حرکت های تند و کور اجتماعی بروز نماید. در چنین حالت بدترین اتفاق, نگاه امنیتی و تند به شکل و مضمون اعتراضات است. به همین جهت تاکید شد که مقدمه اصلاحات اساسی در کشور, طرد جدی تندروها از ارکان سیاسی – نظامی – امنیتی نظام است.

با وجودی که مشکل فوتی و فوری ایران در زمینه اقتصاد است. اما بزعم اینجانب بدون اصلاحات و کار اساسی در کشور در زمینه سیاسی, هیچگونه گشایش در زندگی اقتصادی کشور و مردم روی نخواهد داد. لذا گام دوم می تواند برچیدن تمام نهادهای موازی نظام باشد. به این ترتیب ضمن ارتقاء جدی پاسخگوئی, از حیف و میل کلان بودجه در دوباره کاری ها و رقابت های غیرقابل توجیه نهادهای موازی دولت جلوگیری خواهد شد.