اینترنت یک مجموعه‌ی ابزار توانا است که یک کارکرد عمده دارد؛ فایل‌شیرینگ. در اینترنت می‌توانیم فایل‌های کامپیوتری به اشتراک بگذاریم. این اشتراک می‌تواند به تعبیر من اشتراک فایل‌های روکش‌دار باشد که تا کلیک نکنید از محتوایش باخبر نمی‌شوید یا فایل‌های برهنه که مثل همین متن بدون بسته‌بندی به اشتراک می‌روند. می‌تواند اشتراک همگانی، باشگاهی، یا بین‌الاثنینی باشد. اما نهایتا هر چه هست تبادل دیجیتال است نه چیزی دیگر.

یکی از چیزهایی که به شکل فایل می‌تواند به اشتراک برود، کال تو اکت است. شما می‌توانید از من و قدسی و حسام و ترانه بخواهید روز فلان در بهمان تجمع شرکت کنیم، یا کمتر کیسه‌های پلاستیکی مصرف کنیم، با اصلا خیلی آشفته و مبهم مشکلی را وسط بگذارید و بگویید «یک کاری بکنید».

همه‌ی این‌ها دعوت و فراخوان‌اند، کار یدی و فیزیکی و حتی عمل سیاسی و اجتماعی نیستند. در شرایطی که تصورش سخت نیست می‌توانند به عمل منجر شوند، اما من امروز در این شرایط نیستم، شما هم ظاهراً نیستید.

نظر دادن هم از آن کارها است که با اشتراک فایل ممکن است و اگر موضوعش سیاسی یا اجتماعی باشد، گمان فعالیت اجتماعی یا سیاسی در پدیدآورنده یا اشتراک‌گذارنده تقویت می‌شود. این البته بی‌سابقه نیست و پیش از ظهور اینترنت در مطبوعات نیز بروز کرده بود و روزنامه‌نگاران منتقد گمان می‌کردند فعالیتی سیاسی یا اجتماعی می‌کنند.

تمام این‌ها باعث نوعی انسداد روان‌شناختی در جامعه‌ی ما شده است. پای اینترنت می‌نشینیم یا دراز می‌کشیم تایپ می‌کنیم، کلیک می‌کنیم، ماوس‌هامان را می‌دوانیم، و نهایتاً فردا و هفته‌ی بعد و ماه بعد و سال بعد همه چیز کم و بیش به معجزاتی که کرده‌ایم بی‌توجه است و همان است که پیش‌تر بود.

توهم فعالیت در اینترنت کاری کرده که کندی و سختی ایجاد فیزیکی تغییرات را فراموش کنیم و وقتی ناچار با این کندی مواجه می‌شویم سرخورده و عصبی شویم و اغلب باز بیش‌تر به همین گوشه‌ی امن‌تر و سریع‌تر پناه می‌آوریم. طبیعتاً این سیکل تشدیدی به هر چیزی منجر می‌شود (از جمله سرخوردگی و بروز بالینی آن افسردگی) مگر یافتن راه حل‌ها. در اینترنت می‌توان با سرعت بالایی آموخت، اما آموختن مرحله‌ی اول است، باقی کارها جای خودشان را دارند.