آنطور که از تاریخ برمی‌آید تفاخر به اصالت تهرانی به داشتن زندگی در عهد و حصار ناصری بازمی‌گردد.
محله‌هایی همچون سنگلج (پارک شهر، خیابان بهشت تا بازار قوام‌الدوله و از غرب تا خیابان وحدت اسلامی)، چاله‌میدان، عودلاجان، صابون‌پزخانه و درخونگاه داخل حصار ناصری تهران قدیم بودند. با افزایش جمعیت و از میان رفتن حصار ناصری محله‌های بریانک و سلسبیل نیز ضمیمه تهران می‌شوند.
در عهد رضاخان پهلوی اند‌ک‌اندک ساکنان محله‌های قدیمی‌تر تهران و به‌ویژه لوطی‌ها، خود را در برابر اهالی بریانک و سلسبیل و سایر محله‌های نوظهور بچه ناف تهران می‌دانستند و به باقی تهرانی‌ها، حاشیه‌نشین می‌گفتند.