«معماری توسعه» (تجربۀ لی کوان یو و سنگاپور)؛ علی‌اشرف افخمی؛ انتشارات نیستانآینه‌ای در جنوب آسیا

در جنوب شرقی آسیا، جزیرۀ کوچکی بود پر از جنگل و سرشار از تمساح، و در مقابل، خالی از منابع طبیعی. مردمانش غوطه‌ور در مَد اقیانوس و فقر و فساد و فحشا. تقریباً نیمی از ساکنانش معتاد به مواد مخدر بودند و بیش از نیمی هم بی‌سواد. در کل، آن‌قدر مکان بدی بود که در گذشته، زندانیان خطرناک کشورهای دیگر را به آن‌جا تبعید می‌کردند