تجربه «مهمونی ۱۰ کیلومتری »که به همت شهرداری تهران با مشارکت مردم و گروه‌های خود جوش و هیاتهای مذهبیدر روز عید بزرگ « غدیر» برگزار شد تجربه‌ای نو در برگزاری «شادی های اجتماعی» بود.
نیازی که هر روز بیشتر از دیروز حس می‌شود و باید به آن پاسخ گفت.
این مناسبت ها و توجه به جشن های بزرگ ملی و مذهبی است که می تواند به دوقطبی های کاذب ایجاد شده پایان دهد. نگاهی به ترکیب شرکت‌کنندگان در مراسم دیروز موید این مطلب است .
با برگزاری چنین جشن هایی باید نشان داد که کسی قصد ندارد از این گردهمایی‌ها بهره برداری سیاسی کند . تا همه بیایند و پاسدار باورها و آرامش و همزیستی اجتماعی خویش باشند .
اما چند نکته
1- در صورتی که قصد بر آن باشد که این جشن و مشابه آن تکرار گردد باید تمام کاستی های آن در این دوره مورد بررسی قرار گرفته و اشکالات دستگاه های ذیربط به آنان گوشزد گردد تا در موارد بعدی شاهد تکرار آن نباشیم.
تنها در اینصورت است که می توان از گسترش این جشن ها به شهرهای دیگر استقبال کرد.
وگرنه اگر جشنی همراه با بی تدبیری ، بی برنامه‌گی و مشقت بسیار برای مردم رقم زده شود بهتر آن است که برگزار نگردد .
لذا آسیب شناسی ضعف ها و نقاط قوت جشن روز گذشته می‌تواند در صورت تکرار در آینده مشکلات کمتری را با خود داشته باشد. به عنوان نمونه در حالی که پلیس راهور از روزهای گذشته مقررات ترافیکی منطقه را اعلام کرده بود اما غافلگیری در برخی نقاط شهر و در حاشیه مسیر اصلی به وضوح مشاهده می شد.
۲- ایستگاه های صلواتی بین راهی جوابگوی جمعیت نبودند و برخی از آن‌ها بعد از ساعتی با دست خالی به تماشاچی تبدیل شدند. از این رو باید به گونه‌ای تدارک دیده شود که بتوانند کل مراسم را پوشش دهند .
3- بسته بودن مترو در برخی از ایستگاه ها که می توانست نقش زیادی در جابجایی سریع مردم داشته باشد غیر قابل توجیه می نمود
۴ - تمرکز صدا و سیما در یک میدان و پخش زنده آن موجب ازدحام مردم در آن نقطه شد و عملاً به بی نظمی و عدم توزیع متناسب جمعیت انجامید . به نحوی که در ساعت 20 از مردم خواسته شد از رفتن به مهمانی صرف نظر کنند .
۵ - باید مراقبت کرد حاشیه سازی‌های همیشگی «حرفه‌ای ها» بر اصل مراسم شکوه آن و زیبایی آن سایه نیفکند جنگ اعداد یکی از این حاشیه هاست.