مجید رجبی معمار ـ مدیرعامل خانه هنرمندان ایران ـ در سخنانی درباره علیرضا غفاری گفت: علیرضا غفاری چند سالی به عنوان روابط عمومی و امور بین‌الملل در خانه هنرمندان ایران حضور داشت و ما در خدمت‌شان بودیم. بسیاری از مردم ایشان را می‌شناختند و جزو مجریان تراز اول تلویزیون در زمانی بود که تنها شبکه اول را داشتیم. او بسیار نازک بین و ظریف نگر بود. محفوظات فراوان و قلم توانایی داشت. کلمات نغزی به کار می‌بست، او جمله ای را باب کرده بود که می‌گفت: «خانم‌ها، آقایان، هنرمندان، هنردوستان به خانه خودتان؛ خانه هنرمندان ایران خوش ‌آمدید.» و متاسفانه امروز باید این جمله را در مراسم وداع با ایشان ادا کنیم. ایشان بمب انرژی و پر از امید و روحیه بودند و این انرژی را به اطرافیان هم منتقل می‌کردند.  

رجبی معمار افزود: پذیرش خبر درگذشت آقای غفاری برای همه سخت است و حتما برای خانواده و همسرشان سخت‌تر است. خدا به آن‌ها صبر دهد. چاره‌ای جز تسلیم در برابر اراده خداوند نیست. همه ما جز خوبی از ایشان به یاد نداریم. خوش چهره، خوش تیپ، خوش قلم و خوش سلیقه بودند. هم اهل تئاتر و هنر تجسمی، هم منتقد و هم مجری عالِم و واقف بودند. مرحوم غفاری جزو مجریان پیشکسوت و طراز اول صداوسیما بودند.

پس از سخنان مدیرعامل خانه هنرمندان فیلمی از اجرا و شعرخوانی غفاری در برنامه تلویزیونی «رادیو هفت» و پشت میکروفون رادیو در نمایشگر محوطه بیرونی نمایش داده شد که این شعر از هوشنگ ابتهاج را شامل می‌شد.

در ادامه مراسم، پیام تسلیت محمدباقر قالیباف ـ رییس مجلس شورای اسلامی ـ قرائت شد. در متن آن آمده بود: «درگذشت ناگهانی مجری توانمند سینما و منتقد برجسته موجب تاسف و تاثر شد. ضمن عرض تسلیت ضایعه درگذشت این چهره خاطره‌ساز، مجری دوران دفاع مقدس با صدای پرشور ومدیر تلاشگر به دوستان، آرزوی رحمت واسعه برای آن مرحوم و صبر و اجر برای بازماندگان مسالت می‌نمایم.
محمدباقر قالیباف
رییس مجلس شورای اسلامی ایران.»

هوشنگ توکلی، بازیگر سینما و تلویزیون درباره علیرضا غفاری گفت: سخت است در مرگ برادر و رفیق پنجاه ساله صحبت کردن. شاعر بود و وقتی شاعری بقیه هنرها در وجودت است. سال ۵۳ ـ ۵۴ که ما داشتیم تئاتر شهر را بازسازی می‌کردیم، هنرمندی آقای غفاری را به من معرفی کرد که جوانی مشتاق بازیگری است. آن موقع با آقای غفاری آشنا شدم. جوانی نابغه و بسیار باهوش و راست قامت. آقای غفاری از حوزه محسوسات شروع کرد و در این اواخر به عقل و توانایی رسیده بود. اشعار و گفته‌های چند ماه اخیرش نشان می‌دهد که به چه تعالی رسیده بود و چگونه فروتنانه به مدت ۴۰ سال در مقابل مردم تعظیم کرد. فرصت‌هایی که داشت استثنایی بود. کسی بود که با این همه رزومه بسیار فروتن بود.

توکلی افزود: جناب غفاری همه وجودش بازیگری بود، به معنای مطلق. اگر مجری و گوینده می‌شد می‌خواست خلائی را که درحوزه بازیگری دارد، پر کند. چون هنوز جامعه ما بعد از این همه تلاش برای حضور هنرمندانی که چهار نسل دارند کار می‌کنند آماده نشده است.

این بازیگر درباره‌ی حضور علیرضا غفاری در یک مجموعه، عنوان کرد: ما در اواخر دهه ۷۰ موفق شدیم مجموعه‌ای را کار کنیم و نقشی را به آقای غفاری بدهیم که متاسفانه فقط یک‌بار پخش شد. آثارش را در مراسم‌های آینده نشان می‌دهیم که ببینند چقدر توانا بود و همه را شگفت‌زده کرده بود.

او افزود: چند ماه پیش از ایشان دعوت کردم که در تئاتری یکی از نقش‌های اصلی را بازی کند. در تمرین‌ها می‌درخشید.

وی ادامه داد: علیرضا غفاری هیچگاه پژمرده و بهم ریخته نبود. چند روز اخیر پژمرده بود و تعادلش را داشت از دست می‌داد یعنی داشت به یک پرواز آسمانی فکر می‌کرد. ما یک حس مشترک تاریخی با هم داشتیم. در همان لحظه‌ای که افتاد زمین من به او زنگ زدم جواب نداد. در دلم آشوب افتاد چند دقیقه بعد گوشی من‌ زنگ خورد خانمی مضطرب به من گفت شما عمو هوشنگ هستید؟ (نام مرا عمو هوشنگ ثبت کرده بود) من همسایه‌شان هستم افتاده زمین نبضش نمی‌زند، خودتان را برسانید. برای اولین بار گوش من چشم شد. مرگ برادرم را با گوشم دیدم. خانم همسایه گفت تمام کرد و کاری از دست کسی ساخته نیست. خدا رحمتش کند.

توکلی در پایان گفت: ان‌شاءالله در مراسم‌هایی که در آینده برایشان برگزار می‌کنیم به جزییات روحی و انسانی این مرد بزرگ خواهیم پرداخت.

 

در ادامه پیکر زنده‌یاد علیرضا غفاری با صدای صلوات حاضران راهی جایگاه شد.

ایرج راد هم در سخنانی گفت: او که در اینجا آرمیده یک دنیا محبت و دوستی بود. وقتی در خانه هنرمندان ایران حضور پیدا می‌کرد یک جوش و خروش و یک عشق و امید و نگاه تازه‌ای در اینجا موج می زد. علیرضا غفاری عزیز همانطور که همه شما می‌دانید در عرصه‌های مختلف خدمتگزار فرهنگ و هنر بود.

وی افزود: غفاری عشق و علاقه فراوانی به بازیگری داشت و آنچه که انجام می‌داد با روح و احساس بازیگری بود؛ چه در عرصه بازیگری و چه زمانی که به عنوان منتقد از پشت میکروفون رادیو یک اثر هنری را نقد می‌کرد چه در مطبوعات و چه در تلویزیون. نقد او سازنده و تاثیرگذار بود. درون مایه هر کار اجرایی را از نظر مفهوم و ارزش و تفکر  و هنر می‌شکافت. آنچه که از او به یادگارمانده جاودان خواهد بود. روحش شاد و یادش ماندگار.

 

محمد حاتمی، بازیگر هم با خواندن این شعر «ای کاش تمام آسمان پنجره داشت، ما حرف نمی‌زدیم دل حنجره داشت/ ای کاش ستاره‌ها تو را می‌دیدند، آن وقتی که دلم هوای آن پنجره داشت» گفت: ما با هم زیاد حرف می‌زدیم و زیاد همدیگر را می‌فهمیدیم. گاهی حرف هم نمی‌زدیم و همدیگر را می‌فهمیدیم.

او سپس خطاب به علیرضا غفاری گفت: هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم روزی برسد که من در این نقطه قرار بگیرم و در نبود تو با تو حرف بزنم.

حاتمی در پایان گفت: علیرضا غفاری پر از شور و عشق زندگی بود ولی در عین حال می‌دانستم این دنیا برایش به پشیزی نمی‌ارزد.

مجید نیامراد، طراح صحنه و از دوستان نزدیک غفاری نیز با گریه عنوان کرد: خیلی سخت است در وقف علیرضا غفاری صحبت کنم. تو مسیر رفتنت را از ما جدا کردی، شاید خودت ندانی با ما چه ها کردی. من امروز با علیرضا قرار داشتم تا در استودیویی صدای نازنینش را ضبط کنیم و آن را مثل دیگر آثارش به بادگار نگه‌داریم. اما حالا در محضر او هستیم و از او اجازه می خواهم که حرف دلم را بزنم.
وی متنی را خطاب به هنرمند فقید علیرضا غفاری خواند که در بخشی از آن آمده بود: «علیرضا غفاری مستحکم ترین دژهای ناامیدی را با کلام نازنینش ویران می کرد، در وصف تو عاشق، ای سفیر مهربانی باید بگویم که تمام شد این لحظه و اینجا. ای‌ کاش با تو به انتظار روزهای خوش می‌نشستم‌ وناظر بزرگی خدا بودم. کاش وقت وداع نمی رسید ‌و تو دستی برایم تکان‌ می دادی، تو نه تنها دلم که وجودم را لرزاندی. نمی‌توانم خاموشی صدای تو را باور کنم، روحت شاد و یادت ابدی.

جعفر گودرزی ـ رییس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران ـ هم در مراسم تشییع علیرضا غفاری گفت: علیرضا بسیار آدم دغدغه‌مند، بی‌حاشیه و تاثیرگذاری بود و این را در همه رفتارهایش نشان می‌داد. پس تا دیر نشده بیایید همدیگر را دوست داشته باشیم و با هم مهربان‌تر باشیم. انسان‌های نازنیی مثل علیرضا غفاری را بیشتر بیینم و درک کنیم و از عطر وجودشان استشمام کنیم. علیرضا به ما یاد می‌داد که در عرصه فرهنگ و هنر و با هم بودن باید دل دریایی داشت و از کینه‌ها دور بود. یقین دارم روح بزرگش با نیکان و صالحان محشور است.

حسام فروتن، نماینده خانواده غفاری نیز در پایان با خواندن شعری از زنده‌یاد علیرضا غفاری عنوان‌کرد: کاش به خوشحالی اینجا جمع شده بودیم. من از طرف خانواده گرانقدر زنده یاد غفاری و حمیدیان از شما تشکر می‌کنم. با قلبمان برای شما آرزوی سلامت داریم و تمام احساسمان را در واژه‌ها جمع می‌کنیم، چون زنده یاد غفاری همیشه بر ادای کلمات شایسته تاکید داشت، می گویم جایی نوشته بودی: زمان فاجعه است خواستم بگویم زمان ایستاد و عقربک ها ایستادند و ساعت هفت غروب پنجشنبه دیگر ندویدند. گفتند بگویم که بودی و چه کردی و خودت بگو زلال آب را چطور می‌توان تعریف کرد؟!
وی ادامه داد: در هر جای فرهنگ و هنر سرزمین نشانه‌ات هست. تا ساعت‌ها می‌توان از ادارک و نیک اندیشی و دگرخواهی‌وخیرخواهی و هنرت ‌گفت. حالا که‌ رفته‌ای با می‌خواهی بروی به دوستانت می‌گویم علیرضا غفاری فراتر از این همه یک انسان بود؛ به شهادت دوستانت و به معنای واقعی کلمه. او انسان دوستی را به دوش کشید و نقشی از قادر مطلق با بیان پرمهر خود به یادگار گذاشت. یادت باشد وقت وداع دستت را تکان ندادی دلمان را لرزاندی و تا ابد در قلب مان هستی.
وی با تشکر از خانه هنرمندان ایران و مجید رجبی معمار، کیوان کثیریان و کارکنان این مجموعه از همه مدیران و هنرمندانی که خانواده زنده‌یاد غفاری را در این چند روز همراهی کردند تقدیر کرد و به نمایندگی از خانواده علیرضا غفاری از حاضران تشکر کرد.

در ادامه بعد از اقامه نماز علیرضا غفاری به امامت حجت الاسلام و المسلمین محمود دعایی، پیکر او برای خاکسپاری در قطعه هنرمندان ایران، ردیف۱۵۳، شماره۱۶ راهی بهشت زهرا(س) شد. پیکر علیرضا غفاری در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) و در جوار بصیر نصیبی، به خاک سپرده شد.

علیرضا غفاری، مجری و گوینده رادیو و تلویزیون پنجشنبه (۱۹ اسفند ماه) بر اثر سکته قلبی درگذشت.

این گوینده و مجری متولد سال ۱۳۳۴ و فارغ التحصیل رشته کارگردانی تئاتر در مقطع کارشناسی ارشد بود. او در سال ۱۳۹۱ عنوان برترین مجری برنامه های رمضانی تلویزیون را از آن خود کرده بود.

علیرضا غفاری سال‌ها برنامه‌های مختلفی را اجرا می‌کرد و مدیر روابط عمومی نهادهای مختلفی بود.