محمدصالح جوکار در گفت و گو با ایسنا، درباره اظهارات ضد و نقیضی که در خصوص بازگشایی مراکز آموزشی به خصوص دانشگاه ها مطرح می شود، بیان کرد: اگر در عرصه آموزش و تعلیم و تربیت صرفا به فضای مجازی اتکا کنیم، یقینا آینده درخشانی در مقابل خود نخواهیم داشت چراکه کیفیت آموزش ها هم در آموزش عالی و هم در آموزش و پرورش به شدت پایین آمده است.
وی در ادامه از لحاظ فرهنگی با بیان اینکه آموزش ها به لحاظ دوری از محیط آموزشی تعطیل شده است، اظهار کرد: ما آسیب های جدی را در دوره آموزش به ویژه در حوزه ابتدایی شاهد هستیم، نه تنها تعلیم و تربیت به طور مطلوبی پیش نمی رود بلکه آسیب ها نیز در حال افزایش است.
نماینده مردم یزد در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه محیط مدرسه به نوع خود یک محیط تربیتی به شمار می رود و نقش بی بدیلی در پرورش فکر نوجوانان ما دارد، تصریح کرد: ارتباط مدرسه با خانواده ها به شدت ضعیف شده و حتی خود نهاد خانواده نیز در خطر است. امروز دانش اموزانی که باید زمان خود را در مدارس به عنوان یک محور اساسی تعلیم و تربیت بگذرانند، در خانه زمان خود را سپری می کنند و اشرافیت تربیتی از دست رفته است. فلذا باید برای بازگشایی مراکز آموزشی تدبیری اتخاذ کنیم البته به شرط اینکه تمهیدات و پروتکل های بهداشتی رعایت شود.
رئیس کمیسیون امور داخلی در ادامه تاکید کرد: ضرورت بازگشایی ها در جامعه دانشگاهی نیز احساس می شود. سکوت حاکم در فضای دانشگاه ها قابل قبول نیست و باید فکری برای این موضوع و آینده جوانان این کشور شود. از سوی دیگر فضای مجازی یک فرصت جدی است که در اختیار ما قرار دارد و ما آنچه که در فضای حقیقی داریم در فضای مجازی نیز می توانیم داشته باشیم.
وی در عین حال گفت: فناوری های لازم را داریم اما محتوای خوبی آماده نمی شود و از فضای مجازی می توان به خوبی برای آموزش بهره گرفت، همان طوری که در ایام کرونا از ظرفیت این فضا نیز استفاده شد، اما باید آموزش در این فضا تقویت شود اما به تنهایی کافی نیست. مکمل آموزش حقیقی می تواند آموزش مجازی باشد، در بحث آموزش این دو محور باید باهم دنبال شود.
جوکار در پایان تاکید کرد: حضور فیزیکی دانش آموزان، دانشجویان و اساتید در فضای آموزشی و ارتباط چهره به چهره با یکدیگر قطعا تاثیر آموزشی بالاتری دارد. رعایت آداب آموزش و حضور در کلاس به عنوان محیط علمی بسیار حائز اهمیت است. اینکه دانش آموز یا دانشجو از رختخواب بر سرکلاس حاضر شود، کفایت نمی کند؛ تا زمانی که دانشجو و دانش آموز پشت صندلی درس ننشیند نمی تواند استاد شود.
