چرا از پس آلودگی هوا بر نمی آییم؟ آیا دانش لازم را نداریم؟ خیر؛ در موضوع آلودگی هوا و روشهای رفع آن، آنقدر اطلاعات و تجربیات موفق جهانی وجود دارد که این موضوع تبدیل به یکی از دروس کلاسیک دانشگاهی در مقطع لیسانس شده است و ریز برنامه ها و اقدامات مرتبط با آنها در دسترس همگان قرار دارد.
آیا منابع مالی لازم را نداریم؟ خیر، شاید در مقاطعی در این بازه پنجاه ساله، کشور در تنگنای مالی بوده است اما در مقاطعی هم برعکس منابع مالی فراوان بوده است. برای مثال در همین بازه می بینیم پروژه های بسیار پر هزینه ای اجرایی شده اند. بزرگراه صدر دوطبقه و سد گتوند احداث شدند که اگر هیچکدام ساخته هم نمی شدند، اتفاقی برای کشور یا تهران رخ نمی داد.
واقعیت آن است که مشکل ما فرهنگِ کار معیوب است. فرهنگ کار معیوبی که حاکم بر سازمانهای کشور شده است. مطابق با این فرهنگ، برنامه نوشته می شود اما اجرا نمی شود. قانون تصویب می شود اما رعایت نمی شود. کار گروه تشکیل می شود اما کارِگروهی انجام نمی شود. وعده داده می شود اما به وعده ها عمل نمی شود!
فراموش نکنیم که در سه قانون برنامه پنج ساله توسعه دوم، سوم و چهارم قید شده بود "دولت مکلف است آلودگی هوای تهران را رفع کند". همچنین مطابق قانون توسعه حمل و نقل عمومی و مدیریت مصرف سوخت با توسعه سامانه های حمل و نقل تا سال 1390 می بایست 75 درصد سفرهای درون شهری با وسایل حمل و نقل عمومی انجام می شد و برابر با قانون هوای پاک هم می بایست موتورسیکلتها، اتوبوسها، مینی بوسها، سواریها و کامیونهای فرسوده، همگی اسقاط و اجازه تردد از آنها سلب می شد. اما در عمل، هیچ!؟ با این شاهکارها چرا باید آلودگی هوا رفع شود؟
حدود ده سال پیش رئیس وقت ستاد محیط زیست شهرداری تهران گفت هوای تهران را باد مدیریت میکند. پس ای باد بیا که ما را امیدی به سخنرانی های بی انتها، جلسات تکراری و مصاحبه های نمایشی نیست!