سه بازی و دو امتیاز. این فقط همه‌ی آن چیزی نیست که هواداران پرسپولیس را نگران کرده. نمایش‌های پرسپولیس لیگ بیست و یکم تا هفته‌ی پنجم فاصله‌ی زیادی با پرسپولیس قهرمان لیگ قبل دارد.
پرسپولیس در شرایطی که می‌توانست با بردن مس رفسنجان، فاصله خود با صدر جدول را به یک امتیاز برساند اما با یک امتیاز به دست آورده از دیار کرمان، همچنان در سه امتیازی صدر جدول قرار دارد.
البته قرمزها با تجاربی که از دو فصل اخیر به دست آورده‌اند قاعدتا چندان نگران فاصله امتیازی هفته‌های ابتدایی با صدر جدول نباید باشند اما نکته آنجاست که کیفیت فنی این تیم فاصله‌ی مشهودی با پرسپولیس فصل قبل دارد. تغییر سیستم بازی نیز باعث نشده تا هارمونی تاکتیکی شاگردان گل محمدی به سمت جبران این فاصله برود و آنچه مشهود است، برتری‌های تاکتیکی قرمزها مقابل رقیبانی چون مس رفسنجان در فصل قبل، دیگر در نوع بازی پرسپولیس دیده نمی‌شود.
کافیست نمایش پرسپولیس در بازی فصل قبل مقابل همین مس را با نمایش امروزش مقایسه کرد تا متوجه شد که بر سر پرسپولیس قهرمان فصل پیش آمده است. پرسپولیسی که فصل قبل هر چند به سختی از پس مس برآمد، اما در تمام طول نود دقیقه، بازی مالکانه‌ی خود را بر حریفش تحمیل کرده بود و در شرایطی که در مقابل دفاع هوشمندانه شاگردان ربیعی به مشکل برخورده بود با انعطاف‌پذیری تاکتیکی و استفاده از توپ‌های عمقی بلند پشت دفاع به هدف خود و زدن گل برتری سه امتیازی رسیده بود، در بازی امروز نتوانست برتری خاصی بر حریفش اعمال کند.
بازیسازی از عقب زمین ضعف عمده پرسپولیس در پنج بازی اخیر بوده است. ضعفی که باعث شد در بازی با مس چندین بار دفاع به توپ های بلند رو بیاورد و عملا خط هافبک از جریان بازی خارج شد. با این حال نمی‌توان این موضوع را فقط به رفتن یکی دو بازیکن و نبود جانشین مناسب برای آنها ربط داد. حتی تغییر سیستم هم به عنوان یک راه حل انقلابی و سریع به کمک پرسپولیس نیامده.
البته هر تغییری آن هم در این ابعاد آن هم برای تیمی که پنج سال با سیستم چهار دفاعه قهرمان شده، قرار نیست که سریع به جواب برسد. اما همین که اولین واکنش یحیی به یک باخت مقابل آلومینیوم تغییر سیستم بوده نیز قابل نقد و بررسی است. اینکه آیا قرار بوده این تغییر سیستم کدام ضعف بزرگ را پوشش دهد مهمترین سوال است و اینکه آیا ضعف بدنی مشهود بازیکنان پرسپولیس نیز قرار بوده با این تغییر سیستم حل شود؟
آنچه مشخص است میزان دوندگی و پرسینگ در پرسپولیس این فصل نسبت به فصل قبل کمتر شده. شاید همین که اولین بازی فصل پرسپولیس مقابل الهلال در لیگ قهرمانان بوده تاثیر مهمی در نوع تمرینات پیش‌فصل قرمزها داشته و زمانی که بقیه تیم‌ها برای بدنسازی و آماده کردن بدن های بازیکنان خود داشته‌اند را صرف تمرینات تاکتیکی کرده است. شاید همین موضوعی مهم در میزان دوندگی بازیکنان پرسپولیس باشد و خود این موضوع مهمترین عامل در افت کیفیت بازی این تیم.
با این حال آن کسی که بیشتر از همه به اوضاع فنی پرسپولیس آگاه است خود یحیی گل محمدی است و آنچه او نیاز دارد یافتن مهمترین عامل افت تیمش است. چه بسا ثبات که مهمترین فاکتور موفقیت‌های اخیر پرسپولیس بوده با آزمون و خطاهای مکرر در ترکیب و سیستم تبدیل به بلای جان قرمزها شود و از دست رفتن امتیازات تمرکز ذهنی را از کادر فنی بگیرد. تصور کنید که امروز سپاهان و استقلال حریفان خود را می‌بردند در این صورت آیا یحیی و کادرش باز هم می‌توانستند با تمرکز و خیال راحت به اصلاحات بیندیشند؟
