به گزارش خبرگزاری صدا و سیما از وین‏، کاظم غریب آبادی سفیر و نماینده دائم کشورمان نزد سازمان های بین المللی در وین توضیحات تکمیلی درخصوص تولید سوخت سیلیساید و نامسموع دانستن مواضع برخی کشورها در این خصوص ارایه کرد. توضیحات او به شرح زیر است:

یک: سالانه بیش از هشتصدهزار نفر بیمار در ایران، از رادیودارو‌های سازمان انرژی اتمی که توسط رآکتور تحقیقاتی تهران تولید می‌شوند، استفاده می‌کنند.

 
دو: سوخت رآکتور تهران از نوع سوخت عادی با غنای تا ۲۰ درصد می‌باشد. با ارتقای این سوخت از طریق تولید سوخت سیلیساید با غنای تا ۲۰ درصد، کمیت و کیفیت رادیودارو‌های تولیدی به نحو چشمگیری ارتقا می‌یابد. در این فرایند، تولید فلز اورانیوم در یکی از مراحل میانی تولید سوخت سیلیساید، ضروری است.

سه: هر چند برابر برجام چنانچه ایران به دنبال شروع تحقیق و توسعه بر روی سوخت بر پایه فلز اورانیوم برای راکتور تحقیقاتی تهران در مقدار کم بعد از ۱۰ سال و قبل از ۱۵ سال باشد، باید برنامه خود را در کمیسیون مشترک ارایه و تصویب نماید؛ اما باید توجه داشت که جمهوری اسلامی ایران در گام پنجم کاهش تعهدات برجامی خود در دی ماه ۱۳۹۸ اعلام کرد که برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران دیگر با هیچ محدودیتی در حوزه عملیاتی مواجه نیست و من‌بعد، برنامه هسته‌ای ایران صرفاً بر اساس نیاز‌های فنی خود پیش خواهد رفت.

چهار: در صورت اجرای برجام نیز حتی این محدودیت برجامی نمی‌تواند به این معنی باشد که چنانچه ایران به چنین سوختی نیاز داشت، دارندگان آن در سطح جهانی نیز نباید آن را در اختیار ایران قرار دهند.

پنج: در مذاکرات اخیر احیای برجام نیز موضوع درخواست تضمین دریافت سوخت سیلیساید از سوی ایران طرح گردید، اما هیچ یک از کشور‌های تولیدکننده این سوخت حاضر به ارائه یک تضمین قطعی در این خصوص نشدند. در همین راستا، گرچه در چند بند برجام به کمک به بهبود کیفیت رادیودارو‌های تولیدی ایران از سوی سایر طرف‌ها اشاره شده است، ولی از اجرای این تعهد نیز سرباز زدند و در جهت صلح آمیزترین کاربرد هسته‌ای نیز گامی برنداشتند.

شش: از سوی دیگر، با پیشرفت‌های حاصله در حوزه هسته‌ای و با همت دانشمندان پرتلاش سازمان انرژی اتمی، ایران اکنون به فناوری تولید سوخت سیلیساید دست پیدا کرده است. کشور‌های مدعی و به اصطلاح نگران بگویند در حالی که چنین سوختی را به ایران نمی‌دهند از یکسو، و ایران نیز فناوری تولید آن را کسب کرده و تعهد برجامی نیز ندارد از سوی دیگر، بر چه اساسی نباید به چنین اقدامی مبادرت ورزد؟!

هفت: از اینرو، ابراز نگرانی مصنوعی درخصوص تولید مقادیر کمی فلز اورانیوم توسط ایران از سوی برخی طرف‌های برجام، به هیچ وجه مسموع نیست. جمهوری اسلامی ایران، بویژه در جایی که از دانش فنی مربوطه برخوردار است، بر اساس نیاز‌های فنی پیش خواهد رفت و خود را معطل دیگران نخواهد کرد.