من هم به عنوان یک انسان دغدغه‌های معمول زندگی در شرایط سخت و پرفشار این روزهای اقتصاد رو دارم، اما به عنوان یک فرد حرفه‌ای باید درک کنم که مسئولیتی به من واگذار شده و در قبال افرادی که کارشان گیر من است، متعهد با پاسخگویی و رسیدگی به موضوعات‌شان هستم. در محیط کارم باید وجدان کاری داشته باشم و برای روزی حلال، تعهد حرفه‌ای، پایبندی به اصول انسانی یا هر چیز دیگری که به آن معتقدم، باید وظیفه ام را درست انجام دهم.

کسانی که به من مراجعه می‌کنند مسئول ناکامی و مصیبت‌های شخصی و شغلی و عدم رضایت من نیستند و اینکه در فلان اداره دولتی با مزایای کم و حقوق پایین فعالیت می‌کنم را آنها تعیین نکرده و نقشی در انتخاب آن نداشته‌اند. حقوق من به دلیل مراجعه آن‌ها است و هویت شغلی من با حضور آنان شکل می‌گیرد و طبیعی است که برای امنیت شغلی‌ام (در شرایط شایسته سالاری) باید به بهترین شکل پاسخگوی آنان باشم.

تلفن‌های شخصی و موضوعات زندگی‌ام را بهتر است در زمان‌هایی خارج از محیط کار مدیریت کنم و ساعت‌ها وقت گذاشتن پای تلفن‌های شخصی، در حالی که افرادی خارج از اتاق در انتظار پاسخ من هستند، نه انسانی است، نه اخلاقی و نه با هیچ کدام از اصول حرفه‌ای سازگار است. حواسم باشد که علیرغم پست و سمتی که دارم، شاید آن افراد زمان‌شان بیشتر از من برای جامعه خلق ارزش می‌کند! پس تا جایی که می‌توانم وقت آن‌ها را بیهوده با کاغذبازی های معمول یا سرکار گذاشتن‌های مرسوم تلف نکنم.

شاید کووید 19 فاصله‌گذاری اجتماعی ایجاد کرد و بهانه موثرتری به دست ما داد تا از ارباب رجوع فاصله بیشتری بگیریم، اما حق ندارم به این بهانه آن‌ها را تا جایی که می‌توانم آن‌ها را از خودم برانم و توجهی به موضوعات و مشکلات‌شان نکنم.

پی نوشت: مراجعه به امور مالیاتی،‌ در حالی که برای پرداخت وجه و شکل‌گیری درآمد آنها در راهروها و ادارات‌شان سرگردانی! عدم دریافت پاسخ مناسب و معطل شدن پشت در اتاقی که به بهانه کرونا اجازه ورود نداری، در حالی که پاسخگوی تو بی‌توجه به مسئولیتی که دارد، ساعت‌ها از گشت و گذارهای ایام عیدش پای تلفن می‌گوید و صدای قهقهه‌هایش مراجعین را به شدت کلافه کرده و در انتها هم باز سنگی جلوی پای همه به بهانه تکمیل مدارک می‌گذارد و از سر خود باز می‌کند ...