انتخابات یکی از معیارهای روشن برای قضاوت درباره توسعه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی است؛ فرایندی که طی آن مردم می‌توانند از طریق آرای خود در اداره امور عمومی جامعه دخالت کرده و نقش ایفا کنند اما به اختصار آنچه خواهم گفت، با رفتار مثلث «سیاستگزاران، کنشگران سیاسی و مردم» سالهاست نظام انتخاباتی یک پله مانده به مرحله بلوغ، متوقف مانده است.
ادوار مختلف مجالس و دولتها به عنوان سیاستگزار همواره قوانین انتخاباتی را ناکارآمد و ناقص خوانده و شعار و وعده قانون جامع انتخابات را سر می‌دهند اما در ماههای منتهی به انتخابات ریاست جمهوری، مجلس و شوراها و به اقتضای منویات سیاسی و نه وظایف اساسی با ارائه لایحه و طرح وصله پینه‌ای، صرفاً اغراض و اهداف جناحی معطوف به خود را دنبال می‌کنند.
خلاء نظام حزبی و فقدان احزاب واقعی هم موجب شده تا احزاب دولت‌ساخته و جریان پوپولیستی سیال در پیوند با یکدیگر و همسو با قدرت، دولت مستقر را از تیغ نظارت احزاب مصون نگاه داشته و در سایه پارلمان حاصل از این فرایند، زمینه قانون‌گریزی و انواع انحرافات و تحمیل خسارت به کشور را موجب می‌شوند.
در چنین محیطی که محصول عمل سیاست گزاران و کنشگران‌سیاسی است، مردم هم با فرهنگ انتخاباتی که سنتی و قبیله‌ای است حسب عادت پیوند عمیق برقرار کرده و ناخواسته، اهداف دو ضلع دیگر را که در سطوح بالاتر و در همان ساخت قبیله‌ای کنش دارند، محقق می‌سازند.
به زعم راقم آنچه که این زخم کهنه را عمیق‌تر می‌کند همزمانی انتخابات ریاست‌جمهوری با شوراها و دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان و تاثیر و تاثر یکدیگر و البته در همان محیط پیش‌گفته است؛ امروزه تمرکز و اولویت کنشگران و احزاب سیاسی برای انتخابات ریاست جمهوری موجب شده تا سایه سنگین انتخابات ریاست جمهوری بر انتخابات تخصصی شوراها سایه افکنده و مسیر انتخاب را دچار انحرافات بیشتری کند.
امید می‌رفت همه گیری کرونا با همه آسیب‌هایی که برای کشور دارد، بتواند فرصتی برای تغییر شیوه برگزاری انتخابات28 خرداد 1400 باشد به شرطی که اراده‌ای جدی برای فاصله گیری از شیوه‌های سنتی انتخابات ایجاد شود اما گویی منفعت در همان سبک و سیاق سنتی است؛ نامزدهای کارکشته! در این دو روز از استارت کار از 4 روش پیشنهادی ثبت‌نام انتخابات شوراها، ترجیح دادند با به راه انداختن کارناوال‌های تبلیغاتی، به طور حضوری در فرمانداری‌ها قدرت‌نمایی کنند.