عادت کردیم به خیلی چیزها از جمله همین که نیمه شعبانی از راه برسد و جشنی بگیریم و تبریکی بگوییم. عادت کرده‌ایم به اینکه جمعه ها بیایند و بروند و هی بگوییم این جمعه هم گذشت ولی نیامدی. عادت کرده‌ایم به اینکه بگوییم اللهم عجل لولیک الفرج و همین و دیگر هیچ. عادت کرده‌ایم به خیلی چیزهای دست بر قضا خوب. این‌ها که خوب است و عالی، انچه که بد است همین عادت کردن ها است. عادت کردن به چیزهای خوب هم بد است. عادت کردن به انتظار هم فاجعه است.

انتظار فرج امام زمان(عج) از بالاترین زیبایی ها است و زندگی کسی که منتظر است نورانی‌ترین زندگی ها است، اما آنچه که ما را از این نورانیت دور و دور می‌کند همین عادت است. عادت بد است حتی به خوبی‌ها. سرانجام این عادت‌ها به مقصد خوبی نمی‌رسد. عادت کرده‌ایم به حرف زدن درباره امام زمانمان(عج)، عادت کرده‌ایم به شعر گفتن، نوشتن، جشن‌ها و کارهای دیگری اما چون عادت کرده‌ایم، باور نداریم آمدنش را و هی کار خومان را می‌کنیم و هی راه خودمان را می‌رویم بی‌توجه به اینکه امام زمانمان چقدر به کار ما رضا است و چقدر به ظهورش کمک می‌کند.

عادت کرده‌ایم به دعا برای سلامتی‌اش و آمدنش اما کاری که کار باشد برای ظهور مبارکش نکرده‌ایم، درست به همین دلیل که عادت کرده‌ایم به نبودنش و توهم برداشته‌ایم که بی او می‌شود و می‌توانیم. بعضی از ما حتی اگر امام زمان بیایید می‌گوییم نه! ما الان خودمان بلدیم کارها را و فعلا خودمان پیش می‌رویم، حالا بگذارید بعدا وقتی ما نبودیم و جهان را فساد گرفت تشریف بیاورید! ما الان هستیم! گاهی می‌گوییم خودمان کارها را انجام می‌دهیم و به سامان می‌رسانیمشان و حالا که می‌توانیم اینگونه آرمانشهر بسازیم چه نیازی هست به منجی؟ واقعا گاهی دچار این توهمیم. توهمی که نتیجه عادت کردن ما به مسئله ظهور است و باور نداشتن به آن در اعماق وجودمان ویا شاید خدایی ناکرده آگاهانه ...

اینگونه است که ما به مسئله ظهور جفا می‌کنیم، گاهی از آن هم برای تبلیغ در سیاست و تجارت استفاده می‌کنیم، گاهی برای فریب، اما اینکه نیاز امروز ما به ظهور است را باور نداریم و این اشتباه بزرگ ماست. کاش پایان بدهیم به این عادت‌های دست و پاگیرِ توهم‌زا، کاش ایمان بیاوریم به اینکه هر لحظه که می‌گذرد از این جهان و هی پیر و پیرتر می‌شویم، محتاج‌تر و محتاج‌تر می‌شویم به ظهورش. کاش کارهایی بکنیم که برای آمدنش کار باشد و دست برداریم از این تکرارهای بی حاصل. برای آمدنش باید دست به کار بشویم هر چه زودتر که خیلی به آمدن حضرتش محتاجیم.

بیایییم ایمان بیاوریم به ظهور حضرت حجت(عج) و نیازمندی ما به آن. اینک باید از خودمان بپرسیم برای ظهور حضرتش(عج) حرف‌ها به کنار، چه کرده‌ایم؟