«تعطیل کردن سینماها کار بسیار غلطی بوده،
تحمیل کردن ماسک به مردم کار بسیار غلطی بوده،
تعطیل کردن مدارس و تبدیل کردن بچه ها به زندانی در خانه کار بسیار غلطیه.
یک برنامه جهانی وحشت که احتمالا با اهداف سیاسی توسط انگلیس و امریکا اجرا شده در ایران طوری اجرا شد که ما کاسه داغ تر از آش شدیم...»
در همان ساعاتی که فیلمی از ناله و فریاد عجیب یکی از بازیگران تلویزیونی از وضع موجود کشور و شکایت از تاخیر در خریدن واکسن در فضای مجازی دست به دست می شد یکی دیگر از کارگردانان مشهور سینما تمام پروتکل های بهداشتی مربوط به کرونا از جمله زدن ماسک را نادرست و ایران را در رعایت شرایط فوق العاده برای کرونا کاسه داغ تر از آش می خواند و...
گویا کشور ما وارد وضعیت جدیدی شده فراتر از وضعیتی که برخی فیلسوفان و جامعه شناسان آن را «وضعیت پست مدرن» خوانده اند! عصری «پست پست مدرن» که بدون داشتن علم و تخصص، هر شهروندی به صرف شهرت، دارای صلاحیت اظهار نظر درباره همه چیز حتی اموری که کوچکترین اطلاعی از آن ندارد خواهد بود.
این فیلسوفان و جامعه شناسان احتمالا با دیدن آنچه در این سال ها در کشور ما می گذرد، توبه کنان گریبان بدرند و به سوی بیابان فرار کنند. بماند که از وضعیت پست مدرن و پست مدرنیسم معرفتی نیز در جامعه ما حتی شاید در برخی محافل آکادمیک تصور درست و دقیقی وجود ندارد تا چه رسد به محافل هنری .
آقای افخمی که هم خود را اهل مطالعه می دانند و هم اهل رسانه هستند بهتر از بقیه باید بدانند که اینگونه سخن گفتن درباره اموری که مربوط به تخصصی دیگر است نه عادتی است که اهل مطالعه دارند و نه رویه ای است که اهل رسانه آن را در پیش بگیرند.
حتی در همین اظهارات کوتاه هم تناقض عجیبی وجود دارد. اگر این ویروس با هدف وحشت جهانی تولید شده باشد هم طبیعتا باید دارای آثاری وحشت آفرین باشد که هدف از این وحشت آفرینی را محقق کند. بنابراین چگونه مبارزه با شیوع این ویروس بسیار نادرست و در پیش گرفتن راه های مبارزه با آن نوعی کاسه داغ تر از آش شدن است؟! مگر آنکه ایشان اصل وجود این ویروس را هم به کل منکر شوند!
متاسفانه فضای افکار عمومی در کشور ما چندان با منطق و استدلال خو نگرفته و هر از گاهی در حوزه های مختلف از سیاست و اقتصاد گرفته تا فرهنگ و هنر و این اواخر علم شاهد اظهاراتی هستیم که چندان اعتباری از لحاظ عقلانی ندارند اما قویا خواهان اثرگذاری و جلب توجه عمومی هستند.
گویا حقیقت و اهمیت پیروی از آن جای خود را به معیارهای دیگری از جمله قدرت و منافع داده. جایگیر شدن و رسوخ این باور به لحاظ روانی، رفتارهایی را تولید خواهد کرد که نتیجه آن چیزی جز تضعیف انسجام اجتماعی نخواهد بود.
