به نقل از مدیکال اکسپرس، چنین تغییراتی فقط در افراد مبتلابه بیماری پارکینسون دیده می‌شود و در افراد سالم مشاهده نمی‌شود و تفاوت مهمی است که نشان می‌دهد، اسیدهای صفراوی ممکن است یک نشانگر زیستی مناسب برای تشخیص زودهنگام پارکینسون و ردیابی روند پیشرفت آن باشد. همچنین ممکن است راه‌های جدیدی را برای ایجاد روش‌های درمانی ایجاد کند که مانع از تغییرات مرتبط با پارکینسون در روده شده و درنتیجه به‌طور بالقوه سرعت بیماری را کم یا متوقف کند.
این تحقیق توسط دکتر ویویان لابری از موسسه ون اندل (VAI) امریکا و با همکاری محققان بیومونت هلث (Beaumont Health)، کالج پزشکی انسانی دانشگاه ایالتی میشیگان و دانشگاه علوم و بهداشت اورگان انجام‌شده است.
دکتر پی‌پی لی، محقق ارشد این تحقیق و همکار سابق آزمایشگاه Labrie گفت: «نتایج این تحقیق ارتباط تنگاتنگ سلامت روده با سلامت مغز را بیان می‌کند. یافته‌های ما فرصت‌های جدید مهیجی را برای درک بهتر این رابطه و احتمالا برای ایجاد راه‌های جدید تشخیص و حتی درمان پارکینسون فراهم می‌کند.»
این گروه تحقیق برای بررسی تفاوت در میکروبیوم، آپاندیس را موردبررسی قراردادند که درواقع نقش مهمی در تنظیم میکروب‌های روده دارد. این گروه با استفاده از رویکرد "multi-omics" به‌طور جامع ترکیب میکروبیوم نمونه‌های آپاندیس افراد مبتلابه پارکینسون و افراد سالم را بررسی و مقایسه کرد. محققان با تغییر در ترکیب میکروبی نمونه‌های پارکینسون که با سطوح بالاتر اسیدهای صفراوی سمی ارتباط دارد، تفاوت‌های قابل‌توجهی پیدا کردند.
این یافته‌ها به دنبال، مطالعه انجام‌شده دانشمندان اسپانیا در سال ۲۰۲۰ صورت گرفت که نشان می‌دهد تغییر در اسیدهای صفراوی در پلاسما با بیماری پارکینسون ارتباط دارد.
دکتر استوارت گراهام، مدیر تحقیقات متابولومیکس در Beaumont Health اظهار کرد: آزمایشگاه من به دنبال مطالعه چند سال گذشته که با همکاری گروه دکتر پاتریک بروندین انجام شد به تحقیق در مورد اسیدهای صفراوی و بیماری پارکینسون علاقه‌مند شده است و نتایج تحقیقات ما نشان داد که نه‌تنها به دلیل تغییراتی که در مغز ایجاد شده است، تغییر قابل‌توجهی در متابولیسم اسید صفراوی مشاهده می‌شود بلکه این ترکیبات توانایی استفاده به‌عنوان نشانگرهای زیستی اولیه خون را نیز دارند. این نتایج درزمانی ارائه‌شده است که اعتقاد بر این است که درمان‌ها کنونی موثرترین روش هستند.
در سال‌های اخیر، نتایج تحقیقات نشان داده است که ارتباطات زیادی بین روده با پارکینسون وجود دارد. به‌عنوان‌مثال، یبوست مزمن غالبا یکی از اولین علائم بیماری پارکینسون است و می‌تواند سال‌ها یا حتی دهه‌ها قبل از شروع علائم حرکتی ابتلا به این بیماری را مشخص کند. نتایج تحقیقات دیگری نشان داده است که هپاتیت C که بر کبد تاثیر می‌گذارد، خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش می‌دهد.
نتایج تحقیق در سال ۲۰۱۸ توسط لابری و همکاران وی نشان داد که برداشتن آپاندیس با کاهش ۱۹-۲۵ درصدی خطر پارکینسون در هنگام وقوع جراحی در اوایل زندگی، قبل از شروع روند بیماری همراه است. آنان همچنین دریافتند که آپاندیس به عنوان انبار پروتئین‌های مرتبط با پارکینسون به نام آلفا-سینوکلئین عمل می‌کند که توده‌های آن نشانه اصلی آسیب‌شناسی پارکینسون است. بااین‌حال، آلفا-سینوکلئین در افراد سالم و همچنین مبتلایان به پارکینسون یافت شد و این نشان می‌دهد که وجود پروتئین به‌تنهایی برای تحریک بیماری کافی نیست.