ظاهرا طرح موضوع مذاکره مجدد به هر قیمت و ایجاد دو قطبی موافقان و مخالفان آن در آستانه انتخابات، دیگر از حد دادن پالس به طرف مذاکره (آن هم در بدترین شرایط) گذشته و بعضی دولتمردان این روزها به صراحت در این زمینه فعال هستند و سخن می گویند.
این صراحت و مشت باز دولتمردان ما در شرایطی است که طرف مقابل به صراحت از بازگشت به برجامی دیگر، با شرایطی دیگر، خبر داده است و عجله ای هم در اظهار نظر بیش از این از خود نشان نداده.
روز گذشته آقای نوبخت در پاسخ به نطق اخیر رییس مجلس (اینجا) گفته است:
مردم ایران به جای اعانه و یارانه از مدیران خود رفع تحریم و برداشتن زانوی زور از گلوی اقتصاد ایران را با حفظ عزت‌ملی طلب میکنند.
سخن کاملا درست و معقولی است که آقای نوبخت بیان کرده اند. یقینا همه مردم ایران و حاکمیت خواهان رفع تحریم ها هستند اما همانطور که آقای نوبخت در بخش دوم این جمله خود تاکید کرده اند این موضوع باید با رعایت حفظ عزت ملی و البته حفظ حقوق ایران صورت بگیرد. آنچه آقای نوبخت و همفکرانشان باید به آن پاسخ دهند این است که در حال حاضر که هنوز دولت بازنده انتخابات آمریکا بر سر کار است و هر روز هم تحریم ها و تهدیدهای خود را حتی در این روزهای پایانی علیه ایران شدت می بخشد چه نشانه ای از حفظ حقوق و عزت ملی ما رویت شده که با این ذوق زدگی و عجله سخن از مذاکره بر زبان می آورند؟!
آیا جز این است که دولتمردان ما با این نوع اظهار نظرها اولا همچنان در پی ماهیگیری سیاسی از آب گل آلود برجام در انتخابات پیش رو هستند و ثانیا مشتاق جبران شکست در مذاکره قبلی و حفظ اعتبار عمومی خود با گشایش های مقطعی در کار مردم هستند تا نفسی تازه کنند و ظاهرا کامیاب، دولت را ترک کنند؟
بیان سخنان کلی که همه کس با آن موافق هستند آسان ترین کار است. دولتمردانی نظیر آقای نوبخت باید به گره اصلی در ماجرای برجام بپردازند: چگونه می شود مقابل قدرتی که منطقی جز زور ندارد، هم عزت ملی را حفظ کرد هم تحریم ها را برداشت و اینکه اگر امر دایر بر انتخاب بین این دو مهم باشد کدام یک مهمتر است؟!
آری؛ سیاست ورزی کار دشواری است و فقط در پوشش پوپولیسم است که صورت سهل و آسانی می یابد و یقینا کسانی که ساده انگارانه صرف مذاکره کردن را با هر نتیجه ای حلال همه مشکلات معرفی می کنند پوپولیست هستند!
