در این یادداشت آمده است: «انقضای محدودیت‌های تسلیحاتی سازمان ملل علیه ایران که سال ۲۰۰۷ وضع شده بودند، پیروزی دیپلماتیک چشمگیری برای ایران محسوب می‌شود. تلاش دولت آمریکا برای تمدید این محدودیت‌ها در شورای امنیت سازمان ملل شکست ننگین آمریکا را به‌دنبال داشت، همانطور که تلاش این کشور برای به کار انداختن مکانیسم شکایتش ذیل توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ به شکست انجامید».
ایبش می‌نویسد: «حسن روحانی رئیس جمهور تحت فشار ایران انقضای این محدودیت‌ها را دستاورد بزرگ توافق هسته‌ای معرفی کرد. ایران اکنون دستکم به صورت تئوریک به بازار بازگشته تا سلاح‌های متعارف خرید و فروش کند. روسیه و چین نیز مشتاق هستند به این کشور جنگنده‌های پیشرفته، تانک و موشک بفروشند».
وی می‌افزاید: «این مسئله برای همسایگان [ایران] در خلیج فارس به‌خصوص رقبای اصلی آن یعنی عربستان و امارات متحده عربی نگران‌کننده است. آن‌ها وسوسه خواهند شد با استفاده از جیب‌های بزرگ‌تری که دارند و دسترسی به تسلیحات آمریکایی وارد رقابت تسلیحاتی با ایران شوند تا برتری فنی خود بر تهران را حفظ کنند. گفته می‌شود اشتیاق اماراتی‌ها برای خرید جنگنده اف-35 با تلاش ایران برای نوسازی نیروی هوایی خود، مرتبط است».
در ادامه این یادداشت آمده است: «اما بزرگ‌ترین تهدید برای همسایگان ایران از طریق دریافت بلیت بزرگ خرید تسلیحات توسط تهران نخواهد بود، بلکه دستیابی این کشور به فناوری‌هایی است که تسلیحات ساخت داخل را ارتقاء داده‌اند. سیستم‌های هدفگیری و رهیابی نوین ایران برای موشک‌ها و پهپادها، می‌تواند به ایران کمک کند آسیب بیشتری نسبت به هواپیما و تانک به دشمنانش وارد کند».
ایبش می‌افزاید: «اگر روس‌ها و چینی‌ها مشتاق باشند در مقابل تحریم‌های آمریکا شجاعت به خرج دهند و برای تهران کم پول شرایط سخاوت‌مندانه‌ای را فراهم کنند، قابل پیش‌بینی است که ایرانی‌ها جت و تجهیزات سنگین زرهی سفارش دهند. نیروهای سپاه پاسداران دهه‌ها است که نتوانسته سخت‌افزارهای جنگی پیشرفته وارد کند».
او می‌نویسد: «ممکن است ممانعت از دنباله‌روی ایران از ترکیه و خرید سامانه دفاع موشکی اس-400 روسی ناگزیر باشد. احتمالاً مسکو خواهد گفت اس-400 دفاعی است و تهدیدی برای همسایگان ایران محسوب نخواهد شد. اما تسلیحات دفاعی نظیر سامانه‌های دفاع موشکی در نهایت نظامی هستند و می‌توانند قابلیت دفاعی و تهاجمی داشته باشند. به روز رسانی قابلیت‌های این سامانه‌ها می‌تواند موضع راهبری ایران را به میزان زیادی افرایش دهد و کشورهای عرب همسایه ایران را بیشتر نگران کند. به طور پیش فرض، آمریکا به صورت دیپلماتیک یا تنبیهی تلاش خواهد کرد مانع از این اتفاق شود».
در این یادداشت آمده است: «در میان مدت، بزرگ‌ترین تهدید، خریدهای کوچک در زمینه فناوری‌های هدایت دقیق خواهد بود که تولیدات داخلی ایران را به میزان زیادی ارتقاء خواهد داد. بسیاری از موشک‌های ساخت داخل در ایران مشابه مدل‌های کره شمالی هستند که به میزان زیادی تغییر پیدا کرده‌اند و در برخی موارد توسط مهندسان ایرانی تقویت شده‌اند. ایران همچنین توان پهپادی خود را افزایش داده است».
ایبش می‌افزاید: «دشمنان [ایران] همین حالا نیز توان این موشک‌ها و پهپادها را چه توسط سپاه پاسداران چه توسط شبه‌نظامیان نیابتی، تجربه کرده است. قابل توجه ترین نمایش این توان سال گذشته مشاهده شد که موشک‌ها و پهپادها به تأسیسات نفتی سعودی حمله کردند. اکنون تصور کنید اگر موشک‌ها و پهپادهای دارای هدایت بهتر و هدفگیری دقیق‌تر رونمایی شوند چه میزان آسیب بیشتری ممکن است وارد کنند».
او می‌نویسد: «در مواجه با تمامی این تهدیدها، خط مقدم دفاعی کشورهای عربی تحریم‌های ثانویه خزانه‌داری آمریکا علیه شرکت‌ها یا احتمالاً حتی کشورهایی خواهد بود که معاملات بزرگ تسلیحاتی با ایران داشته باشند. اما این همسایگان ایران خواستار تجهیز بیشتر در مقابل این تهدیدات جدید هستند. در حالی که مسئله فروش اف-35 به امارات اخیراً تیترها را به خود اختصاص داده است، تغییر دهنده اصلی بازی می‌تواند فناوری جدید جنگ الکترونیک آمریکا با نام "EA-18G Growler" باشد که می‌تواند فعالیت‌های ضدارتباطاتی و لایه‌های محافظتی ضد رادار را فراهم کند. کشورهای عربی امید خواهند داشت بتوانند از این فناوری در مقابل حملات پیچیده‌تر ایران استفاده کنند».
در ادامه آمده است: «اما بهترین راه پاسخ سعودی‌ها و اماراتی‌ها به ایرانی مسلح به تسلیحات متعارف بیشتر، همکاری با آمریکا در تحریم‌های ثانویه است. سنگینی بار آن به دوش وزارت خزانه‌داری [آمریکا] خواهد بود اما آن‌ها می‌توانند با رد همکاری با شرکت‌ها و افرادی که به مسلح کردن دشمنشان کمک کرده‌اند، در این امر مشارکت کنند. آن‌ها باید به چین و روسیه و کشورهای زیرمجموعه شوروی سابق فشار آورند».
ایبش در پایان می‌نویسد: «آن‌ها همچنین راهی خواهند یافت تا با قطر مصالحه کرده و جبهه متحدتری را در خلیج فارس ایجاد کنند و اگر بخواهند جاه‌طلب‌تر باشند باید سامانه موشکی جمعی ایجاد کنند و البته هدف نهایی اتخاذ موضع قدرتمند نظامی، تسهیل دیپلماسی موثر با رقبا است. تمامی این‌ها بدون رقابت تسلیحاتی بی فایده و بی رویه قابل دستیابی هستند».
