به گزارش مهر، محمدرضا شجریان خواننده فقید موسیقی ایرانی از جمله هنرمندانی است که طی سال‌های زیاد فعالیت خود در عرصه‌های مختلف هنر موسیقی از خود کارنامه پربار و ارزشمندی را به جای گذاشته است.
زنده‌یاد محمدرضا شجریان که عصر امروز پنجشنبه ۱۷ مهر در تهران دارفانی را وداع گفت، اول مهر ۱۳۱۹ در مشهد متولد شد. چنانکه خودش در خاطراتش از ایام کودکی بیان کرده، ۵ ساله بود که در خلوت کودکانه‌اش آواز می‌خواند. وی ۱۵ بهمن ۱۳۲۶ به کلاس اول می‌رود و یک سال بعد به آموزش تلاوت قرآن‌کریم نزد پدر می‌پردازد. در ۹ سالگی تلاوت قرآن را آغاز می‌کند و یک سال بعد این کار را در اجتماعات سیاسی آن سال‌ها ادامه می‌دهد.
صدای محمدرضا شجریان در سال ۱۳۳۱ برای نخستین بار از رادیو خراسان پخش می‌شود. وی سال ۱۳۳۲ عنوان شاگرد ممتاز را در بین دانش آموزان مشهدی از آن خود می‌کند و سپس در دبیرستان شاهرضا تحصیلات خود را پی می‌گیرد. همزمان در مسابقات فوتبال دبیرستان‌های مشهد هم حضور می‌یابد و در سال ۱۳۳۴ موفق می‌شود به تیم دانش آموزی استان راه پیدا کند.
وی در سال ۱۳۳۶ به دانشسرای مقدماتی در مشهد می‌رود و از همین سال است که برای نخستین بار با یک معلم موسیقی به نام جوان آشنا می‌شود. پیگیری جدی کار آواز سبب می‌شود تا در سال ۱۳۳۸ به اجرای آوازهایی بدون ساز و نیز قرائت قرآن برای رادیو خراسان بپردازد. یک سال بعد شجریان دیپلم دانشسرای عالی را می‌گیرد و به استخدام آموزش و پرورش در می‌آید و همزمان به تدریس در دبستان خواجه نظام‌الملک بخش رادکان می‌پردازد و در عین حال با سنتور آشنا می‌شود. البته آشنایی با سنتور این اشتیاق را در وی شدت می‌بخشد که با نت و فراگیری سنتور نزد جلال اخباری و شروع سنتورسازی و تحقیق برای بهتر کردن صدای سنتور تجربه‌های خود در موسیقی را گسترش دهد.
کار در رادیو با نام مستعار سیاوش بی دکانی تا سال ۱۳۵۰ خورشیدی و بعد در رادیو و تلویزیون با نام خودش از جمله تلاش‌های شجریان در مسیر زندگی هنری‌اش به شمار می‌رفت. در سال ۱۳۴۷ از آموزش و پرورش به وزارت منابع طبیعی منتقل می‌شود و همزمان به کلاس خوشنویسی استاد حسن میرخانی می‌رود. وی در سال ۱۳۴۹ همکاری خود با با برنامه‌های تلویزیون ملی ایران را آغاز می‌کند و همزمان به دریافت مدرک خوشنویس ممتاز نایل می‌شود.
در سال ۱۳۵۰ با استاد فرامرز پایور آشنا می‌شود. به مشق سنتور و آموزش ردیف آوازی صبا نزد ایشان می‌پردازد. در همین سال است که وی افتخار آشنایی با هوشنگ ابتهاج را پیدا می‌کند و به همکاری با برنامه «گل‌های تازه» رادیو می‌پردازد. شجریان در سال ۱۳۵۱ ضمن همکاری در برنامه گل‌ها با استاد نور علی خان برومند آشنا می‌شود و به آموزش سبک و شیوه آوازی طاهرزاده نزد وی مشغول می‌شود. آشنایی با استاد دوامی و نیز آموختن ردیف‌های آوازی از دیگر توفیقات شجریان در این سال بود.
در سال ۱۳۵۲ وی به اتفاق گروهی از هنرمندان چون محمدرضا لطفی، ناصر فرهنگفر، حسین علیزاده، جلال ذوالفنون، داود گنجه‌ای و مقدسی و حدادی و دیگران هنرمندان مرکز حفظ و اشاعه موسیقی را به سرپرستی استاد داریوش صفوت بنا می‌گذارند. در سال ۱۳۵۵ در جشنواره توس (نیشابور) با فرامرز پایور، سایه، حسن ناهید، رحمت‌الله بدیعی، محمد اسماعیلی، عبدالوهاب شهیدی و هوشنگ ظریف حضور پیدا می‌کند اما در همین سال وی به همراه ابتهاج سایه و برخی دیگر از هنرمندان از رادیو کناره‌گیری می‌کنند.
در سال ۷۱ به اجرای کنسرت‌های مرحله دوم در آمریکا با داریوش پیرنیاکان، جمشید عندلیبی و همایون شجریان (اگوست تا نوامبر) می‌پردازد که انتشار آلبوم «یاد ایام»، «آسمان عشق» و نیز «دلشدگان» حاصل این سال‌ها است. در سال ۱۳۷۴ وی کنسرت‌هایی در شهرهای اصفهان، شیراز، ساری، کرمان و سنندج را برگزار می‌کند و در همین سال آلبوم «چشمه نوش» (با محمد رضا لطفی)، «گنبد مینا»، «جان عشاق»، مدتی بعد «در خیال» را با همکاری مجید درخشانی منتشر می‌کند.
شجریان در سال ۷۸ جایزه افتخاری یونسکو را دریافت می‌کند (جایزه پیکاسو) و کتاب «راز مانا» نیز از وی در سال ۷۹ منتشر می‌شود. از یکی دو سال بعد وی به اتقاق کیهان کلهر و حسین علیزاده و همایون شجریان کنسرت‌هایی را در اروپا و آمریکا اجرا می‌کنند که حاصل آن آلبوم‌های «نوا»، «داد و بیداد» و «زمستان» است. شجریان به اتقاق علیزاده و کلهر و فرزندش در زمستان سال ۱۳۸۳ به مناسبت زلزله بم کنسرتی را در تهران برپا می‌کنند و همزمان اعلام می‌کنند که قصد دارند مجتمعی را به نام «باغ هنر بم» بسازند که دی وی دی «همنوا با بم» حاصل چنین اندیشه‌ای است.
محمدرضا شجریان مبدع چند ساز جدید در موسیقی ایرانی است، وی در اردیبهشت ۱۳۹۰ طی نمایشگاهی در تهران این سازها را رسماً به نمایش عمومی درآورد که از جمله آنها می‌توان به سازهای «صراحی»، «شهر آشوب»، «ساغر»، «کرشمه»، «سبو» و «تندر» اشاره کرد.
«پیام نسیم – ۱۳۷۰» به آهنگسازی محمدرضا شجریان، «سروچمان – ۱۳۷۰» به آهنگسازی داریوش پیرنیاکان و محمدرضا شجریان، «آسمان عشق – ۱۳۷۱» به آهنگسازی داریوش پیرنیاکان، سعید فرج پوری و محمدرضا شجریان، «دلشدگان – ۱۳۷۱» به آهنگسازی حسین علیزاده، «چشمه نوش – ۱۳۷۲» به آهنگسازی محمدرضا لطفی، «بهاریه - ۱۳۷۳» به آهنگسازی پرویز مشکاتیان، «یاد ایام – ۱۳۷۴» به آهنگسازی داریوش پیرنیاکان و محمدرضا شجریان، «جان عشاق – ۱۳۷۴» به آهنگسازی پرویز مشکاتیان، «گنبد مینا – ۱۳۷۴» به آهنگسازی پرویز مشکاتیان، «پیغام اهل دل – ۱۳۷۴»، «درخیال – ۱۳۷۵» به آهنگسازی مجید درخشانی، «رسوای دل – ۱۳۷۵» به آهنگسازی مرتضی محجوبی و علی اکبر شیدا، «عشق داند – ۱۳۷۶» به آهنگسازی محمدرضا لطفی، «شب وصل – ۱۳۷۶» به آهنگسازی درویش خان، «معمای هستی – ۱۳۷۶» به آهنگساز محمدرضا لطفی و حسن کسایی، «شب، سکوت، کویر – ۱۳۷۷» به آهنگسازی کیهان کلهر، «آهنگ وفا – ۱۳۷۸» به آهنگسازی سعید هرمزی و درویش خان، «آرام جان – ۱۳۷۸» به آهنگسازی رضا محجوبی، عارف قزوینی، علی اکبر شیدا، و محمدرضا شجریان، «بوی باران – ۱۳۷۸» به آهنگسازی حسین یوسف زمانی، «زمستان است – ۱۳۷۹» آثار محمدرضا شجریان تا پایان دهه ۷۰ را تشکیل می‌دهند.
ریاست شورای عالی خانه موسیقی، رییس موسسه فرهنگی هنری «دل آواز»، بنیانگذار گروه موسیقی «شهناز»، فعالیت مستمر در عرصه ساخت ساز و خوشنویسی و برگزاری چندین نمایشگاه داخلی و خارجی با همین موضوع، چهره برتر خوانندگی در چندین رویداد بین‌المللی معتبر از جمله فعالیت‌های صنفی محمدرضا شجریان در عرصه موسیقی است. وی تا چند سال بعد از شروع به کار خود در عرصه موسیقی به تلاوت قرآن و خواندن ادعیه‌ها نیز مشغول بود که دعای «ربنا» از پرمخاطب‌ترین و بهترین آثار این هنرمند موسیقی است.
مظفر شفیعی، ایرج بسطامی، حمیدرضا نوربخش، سینا سرلک، همایون شجریان، علی جهاندار، قاسم رفعتی، محسن کرامتی، علی رستمیان و حسام‌الدین سراج نیز از جمله شاگردانی هستند که طی سال‌های دور و نزدیک نزد محمدرضا شجریان به فراگیری تکنیک‌های آوازی پرداخته‌اند.