1 ـ تشریفات، بیشتر بر ظاهر تاکید دارد تا بر جوهره و باطن. به همین دلیل، آنها که در بند مذهب ظاهر اسیرند، وقت و انرژی خود را بیشتر بر امور تشریفاتی (که عمدتا معطوف به نمایشی تبلیغاتی ست) متمرکز می کنند. 

2 ـ مذهب ظاهر، آراینده ای چیره دست و اغواگری کارآزموده است.  بویژه آنجا که دست ها و کشکول ها خالی هستند، میدان را در دست می گیرد و معرکه ای از شعبده های شگفت برپا می کند تا بی رمقی پدیده ها در چشم نیایند و صورت جای سیرت را بگیرد.

3 ـ بنا بود نهادهای انقلابی به اعتبار جوهره انقلاب، باطن گرا باشند. از پوسته ها درگذرند. بنا بود پیوسته وضع موجود را با قدرت و شهامت به نقد بکشند تا به وضع مطلوب برسند و پویا و بالنده به سوی چشم اندازهای روشن ره سپر باشند. بنا بود اسیر نباشند و قفس شکن باشند.

4 ـ اکنون اما، با دریغ و درد می بینم که نهادهای انقلابی هم، بر بنیاد مذهب ظاهر، گرفتار موریانه ی تشریفات شده اند.

5 ـ در چهلمین سالگرد آغاز دفاع مقدس ملت ایران، اگر دست نهادهای فرهنگی و هنری و بویژه سپاه پاسداران (که بودجه های کلانی برای حوزه های فرهنگی و هنری در اختیار داشته) پر می بود، این قدر شرمسار نبودیم و بر فرصت های از دست رفته حسرت نمی خوردیم.

اگر چند اُپرای قوی و ماندگار، چند سمفونی باشکوه، چندین تئاتر فاخر،  تندیس های زیبا و هنرمندانه از شهیدان بزرگ سالهای دفاع (دستکم از هر استان یک شهید و یک تندیس) چندین و چند فیلم سینمایی قوی و اثر گذار در ژانرهای: ملودرام/حماسی، کمدی/حماسی، حادثه ای/حماسی، تاریخی/حماسی، انسان شناسانه/حماسی و ... و با قشربندی های متنوع اجتماعی، شهری، روستایی و ... و طبقه بندی مناطق عملیاتی و عملیات بزرگ و سرنوشت ساز و ... ساخته شده بود، چهلمین سال آغاز پایداری و حماسه ی تاریخی ملت، این قدر سوت و کور نبود.