1. مارگارت مک میلان در مقاله اصلی شماره تازه فارین افرز می نویسد: تاریخدانان درباره کردار ترامپ در حوزه سیاست خارجی آمریکا چگونه داوری ای خواهند داشت؟ پس از تقریبا چهار سال آشفتگی، دشمنان کشور نیرومندترند و دوستانش ضعیف تر. خود آمریکا هم روز به روز بیشتر منزوی و زمین گیر می شود.
2. ریچارد هاس هم گوشزد می کند که "ترامپ سامانه ای با ارزش هرچند ناکامل را به ارث برد اما تلاش کرد آن را بدون اینکه جایگزینی برایش داشته باشد، منهدم کند. در نتیجه، با ایالات متحده و جهانی روبرو هستیم که به مراتب شرایط بدتری دارند." ترامپ حزب جمهوریخواه و شاخه اجرایی کشور را به دنبال خود کشاند و سیاست ملی را مطابق انگاره ذهنی خودش دگرش داد: تمرکز بر امتیازات کوتاه مدت، عقده پول و بی توجهی به همه دیگر مسائل.
3. رقبایش قول داده اند که چنانچه به ریاست جمهوری برسند، رویکرد ترامپ را دگرش دهند؛ از همکاری بین المللی استقبال کرده، رهبری جهانی آمریکا را دوباره احیا کنند. اما آیا در شرایط کنونی، چنین چیزی ممکن است؟ بخش بزرگتر جهان، با هراس و تاسف و نه تحسین و احترام به واشنگتن می نگرند و تنها چیزی که بسیاری از حامیان و منتقدان خانگی ترامپ بر سر آن توافق دارند این است که بازگشتی در کار نخواهد بود.
4. نادیا شادلوف، یک معاون پیشین مشاور امنیت ملی ترامپ می گوید: "واشنگتن نمی تواند به آسانی به ذهنیت های دلخواه گذشته باز گردد." رقابت قدرت های بزرگ، پدیده ناگزیری است و همکاری چندجانبه احمقانه به نظر می رسد.
5. بن رودز نیز که بعنوان یک معاون مشاور امنیت ملی در دوران اوباما خدمت کرده موافق است که نظم لیبرال بین المللی، ناکار شده است. وی بر این باور است که واشنگتن به جای تلاش برای احیای آن، نظم تازه و بهتری را با توجه به نقاط قوت نظم پیشین و پرهیز از دو رویی و ریاکاری و با یورش به نابرابری جهانی، بنا کند.
