به گزارش فارس، مصطفی تاجزاده در یادداشتی با عنوان استقلال منفی، استقلال مثبت نوشته است که در بخش‌هایی از آن آمده است: استفاده از امکانات و فرصت‌های جهانی مستلزم نادیده‌گرفتن استقلال سلبی و وابسته‌شدن به یکی از قدرت‌های بزرگ دنیا نیست. نمونه موفق چین (منهای سیاست تک‌صدایی و غیردموکراتیک آن)، مقابل چشمان ما قرار دارد.
یا در جای دیگر این سیاهه آمده است: در نظام بین‌المللی جدید که هنوز شکل نهایی خود را پیدا نکرده (به احتمال زیاد چندقطبی خواهد بود، زیرا هیچ کشوری با فاصله نجومی از دیگران قرار ندارد) اساساً رودررویی‌هایی ایدئولوژیک، خصمانه و با هدف نابودی یکی و پیروزی دیگری مانند دوران جنگ سرد حرف اول را نمی‌زند.
اما وی در ادامه با چرخشی جالب مدعی سود بردن ملت ایران را «مستلزم» داشتن روابط اقتصادی با آمریکا عنوان می‌کند و می‌نویسد: موازنه عدمی به‌معنای آنکه نباید کشور را وابسته و وامدار یکی از قدرت‌های بزرگ کرد، در عصر ارتباطات و جهانی‌شدن همچنان ایده و راهبرد درستی است، اما کافی نیست. موازنه منفی زمانی بیشترین سود را به ملت خواهد رساند که ایران مستقل بتواند روابط خود را به‌طور فعال با کشورهای جهان برقرار کند و با اتکاء به روابط گسترده خود از قدرت‌های جهانی امتیازات بیشتری بگیرد. برای مثال اگر جمهوری اسلامی بخواهد امتیازات بیشتری از چین، روسیه و حتی اروپا بگیرد لازم است با کارت امریکا بازی کند. این امر مستلزم داشتن روابط اقتصادی گسترده با آن کشور است. عکس معادله نیز صادق است.
اگر خواهان امتیازات درخوری از امریکا هستیم، راهی جز بسط مناسبات با اروپا و چین، روسیه و هند، ترکیه و ژاپن نداریم. به هر میزان که کشور از داشتن روابط عادی با یک یا چند کشور قدرتمند محروم شود، به همان میزان دست آن برای استفاده از امکانات و فرصت‌ها در آن کشورها و حتی در کشورهای رقیب آن‌ها بسته می‌شود. قطع ارتباط با یک کشور به معنای دادن موقعیت برتر به رقبای او در برقراری ارتباط با کشور محدود شده است چراکه می‌دانند انتخابی جز آن‌ها ندارد.
- در بخش دیگری برای ادمه راه اقتصادی ایران شرط تعیین می‌کند؛ رسالت آمریکا ضربه زدن به ایران و اقتصاد ایران نباشد. کاری آمریکایی‌ها از ابتدای انقلاب روی انجام آن قسم خورده‌اند؛ خصومت با انقلاب، جمهوری اسلامی ایران و مردم.
وی در بخش پایانی این یادداشت اینگونه می‌نویسد. بارها گفته‌ام که ایالات متحده یک چهارم اقتصاد جهانی را تشکیل می‌دهد. پس ایران بدون امریکا می‌تواند امور خود را، اگر چه با پرداخت هزینه‌های بیشتر بگذراند، اما به شرطی که واشنگتن رسالت خود را ضربه‌زدن به ایران و اقتصاد آن نبیند. در آن صورت ایرانیان نمی‌توانند با ۷۵% اقتصاد جهانی مناسبات عادی برقرار کنند و از روابط مزبور بهره ببرند. توجه شود که در دوران جنگ سرد، تخاصم با امریکا به معنای محروم‌شدن از داد و ستد با همه جهان نبود، و کشورهای تحریم‌شده می‌توانستند با نزدیکی به شرق، تا حدودی مشکلات خود را حل کنند. حال آنکه امروز اگر امریکا مدعی یک کشور در حال توسعه شود، روسیه و چین نیز به دلایل متعدد نمی‌توانند مناسبات عادی اقتصادی با آن برقرار کنند، زیرا خودشان با مشکلات و تحریم‌هایی مواجه می‌شوند. به‌همین علت تحریم‌های یک‌جانبه واشنگتن فقط مناسبات ایران و امریکا را به صفر نزدیک نکرده، بلکه روابط جمهوری اسلامی را با همه شرکای اقتصادی خود، از جمله چین و روسیه به‌شدت کاهش داده است و کشور حتی در واردات آمبولانس از اروپا یا دریافت طلب خود از عراق با مشکل مواجه شده است.
