جوان نوشت: او در گفت‌وگویی با روزنامه مردم‌سالاری گفته که «اصلاح‌طلبان هیچ حضوری در انتخابات ۱۴۰۰ نخواهند داشت. چون توانی برای‌شان وجود ندارد. بدنه اجتماعی‌شان از دست رفته و بعید به نظرم می‌رسد که یک نفر از آن ۲۴ میلیونی که در ۲۹ اردیبهشت ۹۶، به تشویق و ترغیب اصلاح‌طلبان به آقای روحانی رأی دادند، باز هم پای صندوق برود.»
او تأکید کرده که «این فقط حدس و گمانه زنی نیست. این را بدنه اجتماعی اصلاح‌طلبان در انتخابات اسفند ۹۸ نشان داد. در این انتخابات لیست‌هایی که به نام اصلاح‌طلبان (مثل کارگزاران و...) ارائه شد، فکر نمی‌کنم توانسته باشد صدهزار رأی بیاورد، آن هم در تهرانی که چهار سال قبل، آقای عارف (سرلیست اصلاح‌طلبان) یک‌و‌نیم میلیون رأی آورده بود. این داستان قطعا برای انتخابات ۱۴۰۰ هم تکرار خواهد شد. در محافل و رسانه‌ها، صحبت از حضور آقای عارف، جهانگیری، محسن هاشمی، ظریف و دیگران است، اما به اعتقاد من مستقل از اینکه اصلاح‌طلبان چه کسی را به عنوان نامزد خودشان معرفی کنند (حتی اگر شخص آقای خاتمی هم نامزد و تأیید صلاحیت شوند) در انتخابات آینده هیچ رأیی نخواهند آورد.»
او حتی پیروزی خاتمی در انتخابات خرداد ۷۶ را هم نه «آری به اصلاح‌طلبان» بلکه در واقع «مخالفت با جریان حاکم» می‌داند و اصالتی برای پیروزی اصلاح‌طلبان و خاتمی در دوم خرداد ۷۶ قائل نیست: «شما نمی‌توانید الان هم یک دوم خرداد بسازید. دوم خرداد بیش از آنچه یک آری به اصلاح‌طلبان باشد، یک مخالفت با جریان حاکم بر کشور بود. اصلاح‌طلبان که سابقه‌ای نداشتند و مطالباتی از طرف ایشان وجود نداشت که توسط مردم لبیک گفته شود. خب مردم به آن نامزدی که معتقد بودند به جریان حاکم وابسته است، رای ندادند. به نامزد دیگری رأی دادند که فکر می‌کردند تعلقی به جریان حاکم ندارد. نامزد حاکمیت شش میلیون و نامزد غیرحاکمیتی ۲۰ میلیون رأی آورد. ابتدا هم به عنوان اصلاح‌طلب شناخته نمی‌شدند. به عنوان دوم خردادی در نزد مردم شناخته شده بودند. به تدریج به نام اصلاح‌طلب معروفیت پیدا کردند. ولی طی این ۲۲ سال نتوانستند که بگویند اصلاح‌طلب یعنی چه و اصلاح‌طلب یعنی که؟ الان زمان آن رسیده که این تعریف صورت بگیرد؛ و الا از این وضعیت هم بیشتر افول خواهند کرد.»
