آتش خشم مردم آمریکا از شهر مینیاپولیس از ایالت مینه‌سوتا جرقه خورد و به تمام آمریکا کشیده شد. قتل «جورج فلوید» به دست افسران پلیس آمریکا به شیوه ای دردناک باعث شد که ماجرای نژادپرستی و تبعیض مجددا داغ شود و تظاهرات گسترده‌ای در سراسر ایالات متحده شکل بگیرد. اما روش دولتمردان آمریکایی خواندنی است با وجود اشتباهات فاحشی که داشتند (از جمله گسیل ارتش به دستور ترامپ و هم‌ردیف کردن معترضان با شورشی‌ها). 

آمریکایی ها برای مهار اینطور خشم ها و عصیان هایی از چند مدل استفاده می کنند که در طول تاریخ این کشور بارها انجام شده است و در هر مورد نیز به موفقیت نسبی در اهداف‌شان دست یافته اند. (در سال‌های اخیر می توان به سرکوب جنبش تسخیر وال استریت، جنبش تی پارتی، اعتراضات علیه ریاست جمهوری ترامپ و... اشاره کرد.) 

آمریکایی ها از ۵ اصل کلی برای مهار اعتراضات و پایان یافتن آنها استفاده می‌کنند. از جمله در اعتراضات اخیر نیز همین اصول را دنبال کرده و اگرچه برخی تحلیلگران بین‌المللی (مثل نوآم چامسکی) معتقدند «دولت‌های آمریکایی، زندگی سیاهپوستان را به یک زندگی مجرمانه و پرهزینه تبدیل کرده‌اند» اما با اجرایی کردن این اصول تلاش دارند عکس این قضیه را منتقل کنند و آشوب‌های فعلی را مانند سال ۲۰۱۲ پس از مرگ «اریک گارنر» -ساهپوست دیگری که توسط پلیس کشته شد- مهار کنند. 

 اصل اول؛ از اعتراضات استقبال کن: دولتمردان آمریکایی به استقبال اعتراضات می روند و آن را راهی برای تخلیه جامعه قلمداد می‌کنند. هیچکس در بدنه قدرت علیه اصل اعتراض حرفی نمی‌زند و هر دو جناح حاکم (جمهوری‌خواه و دموکرات) تلاش می‌کنند، بیشتر به بدنه اعتراضات متصل شوند. 

 اصل دوم؛ با تندروی پرچم را دست بگیر: از میان هر دو حزب، طرفداران گروه های متخاصم، با مواضع افراطی سردمدار اعتراضات می شوند. به عبارت دیگر آنها مثل سربازان سلحشوری که به دل دشمن می زنند، در بین معترضین جا می‌کنند و پرچم شورش را به جای رها کردن، بلند می‌کنند و به سمتی که خودشان علاقه دارند، سوق می دهند. 

 اصل سوم؛ دوربین را بین معترضین ببر: گربنر که از نظریه پردازان رسانه است اعتقاد دارد که رسانه می‌تواند علاوه بر ایجاد خشم، به کاهش آن کمک کند. به این صورت که با جا به جایی آن، معترضان را به جای کف خیابان، پشت میزشان بنشاند در حال خوردن پاپ‌کورن و پفک! و آنها حس کنند که با دیدن صحنه‌های اعتراضی و توئیت کردن و مطلب نوشتن، در حال اعتراض هستند. 

 اصل چهارم؛ عزادار شو: سیاستمدار آمریکایی در کنار کسانی که در حادثه داغدار شدند، می‌ایستد و عزاداری می‌کند. اینطور هم عذاب وجدانش کاهش می‌یابد و هم فضای تازه ای برای گفتگو پیدا می‌کند. و البته بزرگترین ثمره آن، به حاشیه راندن رهبران اصلی اعتراضات است. چون دوربین ها روی سیاستمداران حاضر در قدرت بیشتر زوم می کنند و برخی معترضان فکر می‌کنند اینها رهبران بهتری برای ادامه اعتراضات هستند! 

 اصل پنجم؛ به کلیسا برو: ارجاع همیشگی به رویکردهای فرهنگی از جمله رویای آمریکایی یا مسائل دینی و مذهبی همیشه یکی از پرکابردترین اصول در میان سیاستمداران آمریکایی بوده است. آنها در هنگام فشار دعا می‌خوانند یا انجیل به دست می‌گیرند و راهی کلیسا می‌شوند. آنها می‌خواهند تمام کارهای ناشایست‌شان را پشت باورهای مردم پنهان کنند. 
با استفاده از این اصول، آمریکایی ها اعتراضات را مهار می کنند و همان زمانی که دستشان به خون مردم آغشته است، همچنان رو به دوربین با رضایت لبخند می‌زنند.