گروه اجتماعی خبرگزاری فارس- عطیه اکبری: سوغات کرونا؛ این مهمان ناخوانده ناشناخته برای بازاری ها و کسبه، رکود اقتصادی تلخ بود. بسته شدن فروشگاه ها و مغازه های پر از جنس، تعطیلی هتل ها و تالارهای پذیرایی آن هم در پر رونق ترین روزهای کاری سال، بغض کارگرانی که خدا خدا می کردند کارفرمایان جوابشان نکنند و بیکاری به مشکلاتشان اضافه نشود، اجاره خانه های عقب افتاده و... حالا سایه این رکود،با اینکه محدودیت ها برداشته شده اند هنوز بر سر کاسبان و کارگران سنگینی می کند.

اما در این شرایط بحرانی، مردم شمال ایران کاری کردند کارستان. پویش مردمی مبارزه با کرونا راه انداختند و نشان دادند زور این ویروس هر چقدر که زیاد باشد به زور مهر و معرفت و بخشش مردم ایران نمی رسد. البته تصور نکنید نتیجه این پویش مردمی تنها به بسیج امکانات برای ضدعفونی کردن معابر و توزیع ارزاق میان خانواده های نیازمند خلاصه می شود. از بسیجی و جهادی و طلبه گرفته تا مهندس و بازاری و بساز بفروش و سرمایه دار با هم متحد شده اند و  از دل این اتحاد اتفاقات جالبی در حال رقم خوردن است.

یکی از متفاوت ترین اقدامات پویش مردمی مبارزه با کرونا در بابلسر، پادرمیانی اعضاء برای کسب رضایت مالکان و بخشش اجاره بهای واحدهای تجاری و صنفی بود. اینطور شد که جهادی ها و بازاری ها در اولین روزهای سال، در کنار همه اقدامات جهادی پویش بخشش اجاره بها در بابلسر را کلید زدند.

دغدغه های یک انبوه ساز 

«اواسط اسفند کرونا وارد مازندران شده بود و روز به روز به آمار مبتلایان اضافه می شد، محدودیت های بین استانی هنوز اعمال نشده بود و مردم هم گوششان به توصیه های مسئولان مبنی بر پرهیز از سفر بدهکار نبود. هر روز کلی پلاک غیربومی وارد بابلسر می شد. همان روزها پویش مردمی ما تازه شکل گرفته و همه گروه های خودجوش مردمی با مدیریت یکپارچه با هم تلفیق شده بودند. ضدعفونی کردن معابر، کمک به بیماران کرونایی، حضور در بیمارستان ها و غسالخانه ها. اما جهادی ها از کسبه هم غافل نشدند. بابلسر شهر تجاری و توریستی بود و کاسب ها چشم دوخته بودند به فروش شب عید، هر چند مردم ترسیده بودند و مغازه ها خلوت بود.»

 این توضیحات را «محمد حسین باشی پور» می دهد؛ انبوه ساز مازندرانی که از همان روز اول ورود کرونا به شمال کشور قید خانه نشینی را زد و پای کار آمده است. شب ها پا به پای جهادی ها و نوجوان های بسیجی، معابر را ضدعفونی می کند و صبح ها سراغ مالکان واحدهای تجاری می رود و آنها را به پویش مردمی مبارزه علیه کرونا دعوت می کند.

بستن مغازه ها و بخشش چند صدمیلیونی اجاره 27 واحد 

او روایت را از کسب رضایت مالکان برای بخشش اجاره بها و راه افتادن پویش مردمی بخشش در بابلسر از سر می گیرد؛«ما تصمیم گرفتیم برای قطع زنجیره انتقال کاری کنیم تا واحدهای صنفی غیرضروری که در شلوغ ترین مرکز شهر قرار داشتند، مغازه شان را ببندند. می دانستیم تا همین جای کار هم متضرر شده بودند. کسب و کارشان بی رونق شده بود اما بالاخره باز بودن مغازه ها و رفت و آمد جسته گریخته مردم زنجیره انتقال را طولانی تر می کرد. اوضاع کسبه اصلا تعریفی نبود و عدم توانایی برای پرداخت اجاره بها مهم ترین دغدغه مالی شان بود و دلیل نبستن مغازه ها. آنها می گفتند حداقل با همین فروش کم شاید بتوانیم اجاره مغازه هایمان را پرداخت کنیم. اول کار با مالک 27 واحد صنفی در یکی از مراکز تجاری پر تردد صحبت کردم و از او خواستم اجاره بهای مغازه ها را برای دو ماه ببخشد. "فرزاد ضیاء پور"؛ جوان مازندرانی که از نزدیک در جریان کسب و کار بی رونق مستاجران بود با بخشش اجاره بهای مغازه ها به مدت دو ماه موافقت کرد و قرار شد بسته به وضعیت کسب و کار، در ماه رمضان هم از خیر دریافت اجاره بگذرد. جوان مازندرانی ثواب این کار خیر را هدیه به روح پدرش کردند. اجاره هر واحد مبلغی بین 3 تا 5 میلیون بود و این بخشش چندصدمیلیونی آغاز خوبی برای پویش ما بود.

 هتل دار ساحلی و گذشتن از اجاره 45 میلیونی

نوروز آمد و کرونا در ایران حسابی جولان می داد. همه اصناف غیر ضروری بسته شدند و کسبه بیش از پیش متضرر. اما بر و بچه های جهادی مازندران همچنان در میدان بودند و پای صنف هتل داران را هم به پویش مردمی علیه کرونا باز کردند.

 باشی پور می گوید:«کسب و کار سوییت داران و متل دارهای بابلسری مثل بقیه اصناف از رونق افتاده بود و مانده بودند با اجاره های سنگین و کمرشکن. از حال و روز یکی از آنها با خبر بودم، صفر شدن ورودی مسافران و پرداخت کرایه 15 میلیونی و هزینه های جانبی، کابوس شبانه روزی مدیر مرکز اقامتی شده بود بود.پیش مالک رفتیم و پادرمیانی کردیم. ما مهر مردم سرزمینمان را دست کم گرفته بودیم. مالکان با وجود فراز و نشیب اقتصادی که همه را درگیر کرده بود خیلی زود سر سفره بخشش نشستند. با بخشش 45 میلیونی اجاره سه ماه مجموعه اقامتی و تقبل کردن هزینه قبض آب و برق و تلفن و گاز توسط حاج «علی علیزاده»، پویش بخشش جان دوباره گرفت. مدیر مرکز اقامتی و چند نفر از کارگرانش هم داوطلب پیوستن به گروه های جهادی شدند و در ضد عفونی کردن معابر و خدمات دیگر به کمک ما آمدند.»

سرمایه دارانی که  بخشیدند و جهادگر شدند

پویش بخشش در بابلسر میان کاسبان دهان به دهان می چرخید و هر روز دل کسبه نگران و مضطربی که با آمدن کرونا همه رشته هایشان پنبه شده بود آرام می گرفت. باشی پور یکی یکی، از روایت های خوب بخشش می گوید:«مالکان11 واحد تجاری یکی از مراکز خرید معروف بابلسر در خیابان شهید رجایی که اجاره ماهیانه مغازه شان بیشتر از 6 میلیون در ماه بود  با بخشش صاحبان ملک نفس راحتی کشیدند. پا در میانی ما برای گرفتن بخشش اجاره بها بهانه خوبی بود برای آشنایی کسبه و سرمایه داران با پویش مردمی مبارزه علیه کرونا و آنها هم به جمع جهادگران اضافه می شدند. وقتی پویش بخشش شکل گرفت دیگر نیازی به پا در میانی ما نبود و صاحبان بسیاری از واحدهای تجاری در بابلسر اجاره بهایشان را یا بخشیدند یا نصف کردند و ما از خیلی هاشان بی اطلاع هستیم اما خدا را شاکریم که  این بخشش تبدیل به رویه شد.»   

وقتی صاحب خانه ها اجاره  را به فراموشی سپردند

تبعات اقتصادی کرونا یکی دو تا نبود. حالا اعضاء باید فکری به حال مستاجرانی می کردند که پولی برای پرداخت اجاره خانه نداشتند. اینجا بود که بر و بچه های پویش مردمی مبارزه علیه کرونا وارد فاز دیگری شدند و تلاش برای گرفتن رضایت صاحب خانه ها شروع شد. «طاهر فتاح»؛ عضو کانون مهندسان بابلسری روایت های بخشش را از سر می گیرد و از اتفاقات خوبی می گوید که نشان داد کرونا هم نمی تواند عیار معرفت مردم را پایین بیاورد؛« بچه های جهادی خانواده هایی را شناسایی کردند که اوضاع مالی شان حسابی بهم ریخته بود و توان پرداخت اجاره بها را نداشتند. ما هم یکی یکی سراغ مالکان می رفتیم و پیشنهاد بخشش اجاره بها را مطرح می کردیم. 29 مالک اجاره دو ماه خانه شان را بخشیدند. 17 مالک هم قرار شد اجاره بهای این سه ماه کرونایی را سرریز کنند در اجاره بهای ماه های دیگر. تلاش ما برای رایزنی با مالکان خانه ها و مغازه ها هنوز ادامه دارد.»

اندک اندک جمع مستان می رسد

«پویش بخشش کار خودش را کرد و زمان زیادی نگذشت که سرمایه داران و کارخانه داران بابلسری هم به میدان آمدند.» فتاح از مصادیق همدلی مردم در بابلسر می گوید:« اعضای کانون مهندسان همان ابتدای کار 25 میلیون تومانی که قرار بود در جشن پایان سال کانون هزینه کنند به پویش بخشیدند و ما با این پول برای بیمارستان هال کپسول اکسیژن تهیه کردیم. لنج داران هزینه های خرید منبع و کلر برای ضدعفونی کردن معابر را تامین کردند. یکی از سرمایه داران از صفر تا صد تولید 7 هزار ماسک را تقبل کرد. عضو هیات مدیره انبوه سازان مازندران چند دستگاه ماشین را در اختیار گروه های جهادی گذاشتند. صاحب کارخانه شالی کوبی که یکی از دوستان ارامنه است برنج مورد نیاز برای توزیع میان مردم را رایگان در اختیار ما گذاشت. یکی از کارخانه داران مبلغ 47 میلیون تومان برای خرید وسایل و تجهیزت مورد نیاز به این پویش هدیه کرد. تا امروز به همت مردم بابلسر چندصد بسته حمایتی و معیشتی در اختیار خانواده های آسیب پذیر قرار گرفته است.این قلب هاست که در قالب پویش مردمی تا زمان ریشه کن شدن این ویروس هر روز بیشتر از قبل به هم گره می خورد.»