ویروس کرونا با وجود تمام گرفتاری‌هایی که برای بشر در عرصه‌های مختلف ایجاد کرده است، اما از سویی پرده از حقایق درونی «تمدنی» کنار زده است که به راحتی و با چشم مسلح نیز قابل رؤیت نبوده و برای سده‌های متوالی تلاش شده بود تا از چشم بشریت پنهان نگه داشته شود. سئوال این است واقعاً چه بر سر تمدن غربی در حال آمدن است؟!
در خصوص آثار و پیامدهایی که کرونا متوج تمدن غربی کرده است می‌توان دو نکته مهم را مورد توجه قرار داد:
اولاً این ویروس نامرئی دو چهره رئالیستی از جوامع درگیر با کرونا را نشان داد؛ نخست، جوامعی که همیشه در نظام بین‌الملل و با استفاده از ابزارهای نرم و سخت قدرت تلاش شده بود تا در حاشیه و انزوا بمانند لیکن خوش درخشیدند و با وجود سختی‌ها، زیبایی‌ها و فضایل انسانی و توانمندی‌های داخلی خود را به رخ عالم کشیدند. دوم، جوامعی که خود را در مرکزیت عالم می‌پنداشتند، اما در مقابله با کرونا عمق و کُنه واقعی‌شان را نشان داده شد. به بیان ساده‌تر آنچه که برای مدت طولانی تلاش شده بود دیده نشود، بر اثر یک ویروس پنج گرمی دیده شد.
ثانیاً، کرونا نقطه پایانی بر برتری‌انگاری تمدن غربی در مقایسه با سایر تمدن‌ها بود. کرونا اثبات کرد تمدن غربی با همه داشته‌های خود، نداری بیش نیست و برخلاف آنچه که به عنوان کلکسیونی از زیبایی‌ها ترویج و تبلیغ می‌شود، درست در نقطه مقابل آن، از نظر ساختاری و کارگزاری ریشه در وحشی‌گری دارد. نگاهی به عملکردهای خودخواهانه و انحصارطلبانه دولت‌های غربی در زمینه مواجهه با کرونا از یک طرف و رفتارهای زشت انسانی از سوی دیگر، حکایت از این دارد که تمدن غرب با تمام آنچه که تا کنون از آن شنیده‌ایم، تعارض دارد. به بیان ساده‌تر تمدن غرب چیزی فراتر از «شیک‌پوشان وحشی» نیست.
همچنان که رهبر معظم انقلاب نیز در بیانات اخیرشان به این نکته بسیار کلیدی اشاره کردند، فرهنگ و تمدن غربی در کرونا محصول تربیت غلط خود را نشان داد. آنچه که در ویترین غرب تا چندی پیش دیده می‌شد، با آنچه که واقعاً هست، تضاد و تعارض کامل دارد. به قول اندیشمند فرزانه علامه جوادی آملی که در توصیف تمدن غرب می‌فرمایند «غرب یک باغ وحش منظم است»؛ تا وقتی که غذای حیوانات آن به طور منظم داده شود، همزیستی مسالمت آمیز است، اما همین که گرسنه شوند، شکم همدیگر را می درند.