به گزارش الف، "رندال اوتول" عضو ارشد "انیسیتو کاتو" در مقاله ای برای پایگاه خبری نشنال اینترست معتقد است: شیوه متراکمِ شهرسازی و سیستم حمل و نقل عمومی در برخی شهرهای آمریکا، بحران شیوع ویروس کرونا را تشدید کرده است. وی در این رابطه می نویسد:

«پس از حادثه 11 سپتامبر سال 2001، "استفان آمبروز"، تاریخدانِ سرشناس، در وال استریت ژورنال نوشت: "یکی از اولین چیزهایی که وقتی در ارتش هستید به شما آموزش داده می شود این است که وقتی شما و هم قطارانتان در محدوده آتشِ توپخانه و گلوله دشمن قرار دارید، نباید در یک مکانِ محدود و کوچک تجمع کنید". پس از حملات 11 سپتامبر که آمریکا هدف حمله تروریست ها قرار گرفت، آمبروز از مردم و مسوولان آمریکایی خواست تا از این موضوع درس بگیرند و در یک جایِ کوچک تجمع نکنند. وی می افزاید: "در عصرِ کنونیِ انقلاب الکترونیک و دیجیتال، دیگر لازم نیست تعداد زیادی از افراد و ادارات را در یک منطقه کوچک نظیر منهتن در نیویورک متمرکز ساخت"». 

با این همه، توصیه آمبروز مورد بی توجهی قرار گرفت. از سال 2001 تاکنون، جمعیت منطقه مهتن نیویورک بیش از 100000 نفر افزایش پیدا کرده است. امکانِ استقرارِ مردم در یک جزیره کوچک به مساحت 23 کیلومتر مربع(منطقه منهتن) صرفا بواسطه سیستم های حمل و نقلی ممکن است که مردم در چهارچوب آن ها خود را به زور در اتوبوس ها و واگن های متروی شهری جا می دهند. 

در شرایط فعلی، ما در حالِ فراگرفتنِ درسی دیگر هستیم. به دلیلِ شیوع ویروس کرونا به ما گفته می شود که باید فاصله خود از دیگران را در فضای جامعه حفظ کنیم. با این حال، هیچ کس به ما نمی گوید به جایِ استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی، خودروهای خود را سوار شویم. در عوض شاهدیم که آژانس های حمل و نقل عمومی همچنان به فعالیت خود ادامه می دهند و تبلیغاتی را انجام می دهند مبنی  بر اینکه هر روز وسایل نقلیه عمومی را ضدعفونی می کنند. سیستم های حمل و نقل عمومی همچنین تبلیغاتی انجام می دهند و از مردم می خواهند دست های خود را مدام بشورند و کلیه اصول بهداشتی را رعایت کنند. 

زندگی ما در فضای شهریِ متراکم، ما را در برابر تروریست ها و همچنین بیماری های اپیدمیکی نظیرِ ویروس کرونا، بیش از پیش آسیب پذیر می کند. زندگی در این فضاها همچنین ما را در برابر جرم و جنایت، تجاوز به حریم خصوصی و تصادفات رانندگی نیز آسیب پذیرتر می کند. ما در این فضاها، زمان بیشتری را نیز در شلوغی ها به هدر می دهیم. مردم در مناطقِ شلوغ و پرتراکم(بر خلاف ادعاهایِ طراحان و برنامه ریزانِ شهری)، مالیات بیشتری را نیز می پردازند. 

زندگی در مناطق پرتراکم و همچنین وابسته به حمل و نقل شهری، ما را در برابرِ بلایای طبیعی نیز بیش از پیش آسیب پذیر می کند. هنگامی که "طوفان کاترینا" ایالت نیواورلئان را هدف قرار داد، 1200 نفر جان خود را از دست دادند. اغلب آن ها به این دلیل فوت کردند زیرا نیواورلئان در کنارِ نیویورک، دومین ایالتی بود که از پائین ترین نرخِ مالیکت خودرو در آمریکا برخوردار بود. در مقابل، چند هفته بعد، "طوفان ریتا" ایالت هوستون آمریکا که از نرخِ مالکیتِ خودرو بالاتری در آمریکا برخوردار است را درنوردید. 4 میلیون نفر با موفقیت از این ایالت تخلیه شدند. تقریبا همه آن ها با خودرو تخلیه شدند. شمار جانباختگان این طوفان حدودا یک دهمِ طوفانِ کاترینا بود. 

در این راستا، امکان دارد برخی استدلال کنند که چند حادثه و رویداد در طول دو دهه نباید سیاستِ اجتماعی را دیکته کرده و شکل دهد. با این حال، سوالی که مطرح می شود این است که چه چیزی باید به سیاست اجتماعی شکل دهد؟ آیا ترجیحاتِ افراد و خانواده ها باید به سیاست اجتماعی شکل دهد؟ اگر چنین است، قریب به اتفاقِ افراد و خانواده ها ترجیح می دهند در مناطق مسکونیِ با تراکمِ پایین زندگی کرده و با اتومبیل های شخصی خود سفر کنند. با این حال، طراحان و برنامه ریزانِ شهری در نقطه مقابل این موضوع قرار دارند. آن ها در طول سال های مختلف، سیاست هایی را در پیش گرفته اند که فقط به بدتر شدن شرایط منجر شده است. به عنوان مثال، آن ها زمانی برای کاهش آلودگی هوا، سیاست هایی را اتخاذ کردند که بر شدت آلودگی هوا افزود یا آن ها زمانی دستورِ تخریب زاغه ها را صادر کردند، مساله ای که موجب شد تا ساکنان آن ها در خانه هایی به مراتب بی کیفیت تر در مناطق فقیرنشینِ شهری ساکن شوند. ما نباید دیگر به سخنان آن ها(طراحان و برنامه ریزان شهری) گوش دهیم. 

در شرایط کنونی، بسیاری از آزانس های حمل و نقل عمومی، از دولت آمریکا بودجه ها و یارانه هایی را درخواست کرده اند تا مثلا با ضدعفونی کردن سیستم های حمل و نقل خود، از شیوع هر چه بیشترِ ویروس کرونا جلوگیری کنند. مساله ای که با توجه به حجم انبوهِ استفاده کنندگانِ از وسایل حمل و نقل عمومی، چندان هم مناسب و درست نیست. اقدامِ برنامه ریزان و طراحان شهری که به نوعی موجبِ تراکمِ جمعیتی و ازدحام مردم در سیستم های حمل و نقل و حتی مناطق مسکونی شده، مستقیما با انجام اقداماتِ احتیاطی در خلالِ بحران هایی نظیر شیوع ویروس کرونا در تضاد است. 

حفظِ فاصله از دیگران(و نه تجمع کردن در مناطقِ کوچک)، در شرایط شیوع ویروسی اپیدمیک نظیرِ ویروس کرونا، یک واکنش و پاسخِ درست و مناسب است. با این حال، حتی پس از رفعِ تهدید ناشی از ویروس کویید 19 نیز، این رویکرد مناسب و درست خواهد بود. بیایید امیدوار باشیم که اینبار مردم از این مساله درس می گیرند. شاید برای اینکه این موضوع محقق شود نیاز داشته باشیم، تا حدی از دولت و سیاست های آن فاصله بگیریم. 

**نویسنده: رندال اوتول، وی تحلیلگرِ مسائل وسیاست های عمومی است. وی عضوِ انیسیتو کاتو است. 
*لینک: https://nationalinterest.org/blog/buzz/did-bad-city-planning-make-coronavirus-crisis-worse-135782