طلبه ای تبریزی که به صورت داوطلبانه به بیماران کرونایی خدمت میکرد به تازگی همسرش را -که شش ماهه باردار بوده - به همراه فرزندانش - در اثر کرونا از دست داد؛ این خبر درمیان اخبار مختلف این روزها، در دلش روایتی سوزناک و قابل تأمل داشت . طلبه در شرح حال خود گفته بود: ما اینجا غریب بودیم ...!
طلبه تبریزی راست گفته است، او غریب است هم از شهر و دیارش و هم در نگاه برخی از مردم ! او مثل خیلی از روحانیون مخلص و درد کشیده ی جامعه، خیلی وقت است غریب مانده است. آنها که این روزها ازجان خود مایه می گذراند و بی هیچ ادعایی به عنوان کمک دست کادر درمانی و نیروی یدی در بیمارستانها و درمانگاه ها به بیماران خدمت می کنند در سال گذشته هنگام بروز سیل در کشور هم جزء اولین داوطلبان کمک رسانی به مردم بودند اما متأسفانه بی انصافی عده ای اجازه نمی دهد این ایثار و گذشت ها به دل جامعه بنشیند و به عناوین مختلف تخریب می شود. امثال این طلبه تبریزی که مانند خیلی از جوانان دیگر به سختی گذران زندگی کرده، درس خوانده و علم آموخته اند تا برای جامعه و مردمشان خدمتگزار باشد؛ بخاطر اشتباهات و سوء استفاده های کسانی دیگر مورد بی مهری قرار می گیرند.
واقعیت تلخ اینست که امثال طلبه تبریزی جور فرصت طلبانی را می کشند که طی سالهای پس از پیروزی انقلاب در لباس روحانیت به نام و نان و موقعیت رسیده اند و از این موقعیت سوء استفاده کرده اند.
او به زبانی ساده و بی تکلف از قصد قربتش برای خدا سخن گفته است و اینکه تلاش نموده که به همراه دیگر نیروهای مردمی در کنار پزشکان و پرستاران به افراد بیمار کمک کند. طلبه تبریزی گفته است: «همسرم راحت شد»؛ منظور او شاید فقط راحتی از رنج بیماری بوده باشد و شاید هم خدا می داند که از رنج زندگی سخت طلبگی و محرومیتها و تهمتها و نگاه های سنگین و ...
همسر طلبه تبریزی راحت شد اما آزمونی خیلی سخت پیش روی خود او قرار گرفته است: او امروز باید مانند امامش تسلیم و راضی باشد از قربانی هایی که خدا از او طلب کرده! مگر نمی گویند: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلاء ؟ امروز برای او و خیلی از شیعیان و مؤمنان صحنه ابتلاء گسترده ای چون ارض کربلاء تقدیر شده است و ایمان ها و باورها محک زده می شوند و عمل ها در ترازوی الهی قرار می گیرند برای سنجش اخلاص!
