به گزارش ایسنا، جمشید مددی هنرمند نبود یا مدیر یا یک شخصیت مهم در تئاتر. او یک کارمند بود، کارمندی ساده اما مهربان و همراه که درگذشت ناگهانی و اندوهناکش، جامعه تئاتری را متأثر ساخت.

تئاتری‌ها که برای اجرای هر نمایش، دشواری‌های گوناگونی را از سر می‌گذرانند، خوب می‌دانند اجرای دلچسب هر اثر نمایشی همان اندازه که به هماهنگی و خلاقیت گروهی وابسته است، از همکاری کارکنان سالن‌ها و مجموعه‌های نمایشی نیز بی‌نیاز نیست و اینجاست که تفاوت افراد مشخص می‌شود. برخی با گشاده‌رویی همکاری می‌کنند و بعضی هم خود را در قید و بند کمک و حتی انجام وظیفه اداری نمی‌دانند و این گونه است که مردی مانند جمشید مددی برای همه تئاتری‌ها یادآور مهربانی و لبخند است.

او که حدود سی سال در اداره تئاتر، مجموعه تئاتر شهر و در سال‌های پایانی زندگی‌ خود، در تماشاخانه قدیمی «سنگلج» در کنار تئاتری‌ها بود، روز جمعه ۲۳ اسفند ماه در پی عارضه قلبی درگذشت و خانواده‌اش تصمیم گرفتند او را در اردبیل، شهر زادگاهش به خاک بسپارند.

خبر درگذشت مددی که منتشر شد، هنرمندان تئاتر در فضای مجازی از مردی گفتند که همواره با محبت و شریف بود و با یاری‌های بی‌دریغش، کار آنان را سهل می‌کرد.

هنرمندی با سابقه مانند گلاب آدینه با ابراز تأسف فراوان از درگذشت مددی، از او به عنوان همکاری از سال‌های خیلی دور نام برد. فریبا کامران هم او را مردی نازنین نامید که رفتنش مایه حسرت است. مهدی پاکدل از مددی به عنوان مردی بزرگوار و شریف یاد کرد. الهام پاوه‌نژاد از تلخی این خبر گفت و خسرو احمدی از انسانی نازنین نام برد که هرآنچه از دستش برمی‌آمد برای بچه‌های تئاتری انجام می‌داد. علیرضا آرا نیز در جملاتی از جمشید مددی به عنوانی یکی از کسانی نوشت که گویی به خاطرات تئاتری‌ها سنجاق شده‌اند و نبودنشان دل هنرمندان این رشته را به درد می‌آورد و ناگهان جایشان خالی می‌شود. 

این روزها که به دلیل شیوع ویروس کرونا امکان هیچ گونه گردهمایی وجود ندارد، اما پریسا مقتدی مدیر تماشاخانه «سنگلج» که از درگذشت همکار خود بسیار اندوهگین است، امیدوار است بعد از سپری شدن این دوره، برنامه یادبودی در خور جمشید مددی برای او برپا کند.