هفت هشت سالی از من جوان تر بود. خویشاوندی خونی با هم داشتیم البته دور و دوستی جانی با هم داشتیم و البته نزدیکتر از هر گونه خویشاوندی. در یکی از عید غدیرهای همان دوران جوانی با هم عقد اخوت خواندیم و این رفاقت، بود و بود و من عموی بچه های او بودم و او عموی بچه های من و همسرم خاله بچه های او و همسرش خاله بچه های من و با هم زندگانی کردیم و رفاقتی که روزگاری دراز بر آن گذشت و همیشه تازه ماند. شب قبل از کوچش، از طریق فضای مجازی، دیدمش. نای حرف زدن نداشت.

فقط لبخند باصفایش را مثل همیشه هدیه ما کرد و برای من و همسرم دستی تکان داد و نمی شد باور کرد که این دست خداحافظی است که دارد تکان می دهد و این لبخند، آخرین یادگاری اوست که بر دل دردمند ما حک خواهد شد تا کی برسد که ما هم از این خاکخانه بکوچیم و رها شویم از این همه داغ عزیز دیدن و لب گزیدن که گفت: " باد غیرت حق است که می وزد، خاموش!" از او گناه که هیچ، ناروا هم ندیدم. آن قدر به هم نزدیک بودیم که از من بخواهد برای خواستگاری از رقیه خانم پا پیش بگذارم. می گفت خانواده اش تو را قبول دارند و خودش هم به تو سمپاتی دارد و تا الان هر چه صحبت کرده ایم نپذیرفته است. با قرار قبلی به خانه آقای درویشی رفتیم. فکر نمی کنم که به دو ساعت کشیده شد که بله را از آن خانم متین عاقل و متدین ولی بی مدعا گرفتیم. 

به کسی خشمگین نمی شد. در دوره کوتاهی به خاطر برخی مواضع سیاسی من درباره یکی از مسئولان از من ناراحت بود به خانه ما آمد و خیلی جدی و صریح انتقاداتش را به من گفت، این اقتضای برادری است که با او صریح و دلسوز باشی. سخنان خیرخواهانه او را شنیدم ولی مهربانانه رد کردم. می‌گذشت بر این برادری ما چنین احوالی ولی بر آینه مهرمان، هیچ غباری نمی‌نشست. گو این که او بعدها با من در آن موضوع، همنظر شد . و

قتی خواستم برای دیگران از صفات نیک علی تذری بنویسم یادم آمد که علی امیرالمومنین (ع) یکی از برادران دینی خود را در در حکمت 289 نهج البلاغه چنین وصف می کند: 

«و فرمود (ع): پيش از اين مرا برادرى بود، در راه خدا كه خرد بودن دنيا در نظرش او را در چشم من بزرگ داشته بود، هرگز بنده شكم نبود. چيزى را كه نمى يافت، آرزو نمى كرد و چون مى يافت، بسيار به كار نمى برد. 

بيشتر روزگارش در خاموشى مى گذشت و اگر سخن مى گفت بر ديگر گويندگان غلبه مى يافت. و عطش پرسندگان را فرو مى نشاند. 

مردى افتاده بود و همه ناتوانش مى انگاشتند. چون زمان كوشش فرا مى رسيد، شير بيشه را مى ماند و مار بيابان را. 

تا نزد قاضى نمى رفت، حجت نمى آورد. 

كسى را كه خطا مى كرد و مى دانست عذرى دارد، تا عذرش را نمى شنيد، ملامتش نمى كرد. 

از درد شكوه نمى نمود، مگر آن گاه كه بهبود يافته بود. 

اگر كارى را مى كرد، مى گفت و اگر نمى كرد، نمى گفت. 

اگر در سخن مغلوب مى شد، در خاموشى مغلوب نمى شد. همواره به شنيدن حريصتر بود تا به گفتن. 

هرگاه دو كار براى او پيش مى آمد مى نگريست كه كدام يك از آن دو به هواى نفس نزديكتر است تا خلاف آن كند. 

بر شما باد به اين خويها، آنها را فرا گيريد و در فراگرفتنشان با يكديگر رقابت نماييد. اگر نتوانستيد به همه آنها برسيد، بر گرفتن اندك بهتر از ترك كردن همه است.» 

 دیدم آنچه حضرت امیر سخن (ع) دوست خویش را بدان وصف کرده بدون اغراق کمتر یا بیشتر درباره علی تذری صدق می کند. او در همان جوانی به خاطر عشقی که به مولایش علی داشت از همه خواست که به جای فرزاد او را علی صدا بزنند و در روز تولد علی (ع) به دیدارش بار یافت. 

یکبار دیگر آنچه علی (ع) درباره برادر خویش فرمود را بخوانید. فکر می کنم دوستان زیادی باشند که فکر می کنند این صفات در علی ما هم بود. 

فقدان او برای ما دوستانش، به ویژه دوستان سپاهی پاکدل و پاکدستش سخت است و برای همسر بزرگوار و فرزندانش به ویژه آقا مهدی که در خدمت به پدر جیزی کم نگذاشت - سخت تر. ولی صبر کریمانه از آنان انتظار است.