موسم انتخابات که از راه می‌رسد برخی ابن‌الوقت‌ها، بادِ خزانِ اعتماد عمومی می‌شوند تا شاید از این رهگذر، رقیب حذف شود اما غافل از اینکه، کشتی‌سوراخ شده همه را غرق میکند.
این فرمول اگر از سوی مقامات مطرح کشور - که خودشان با این نظامات انتخاب شده‌اند - اجرایی شود تأسف‌بار است و خسارت‌زا. هر حقوق خوانده‌ای نیک می‌داند بین انتصاب و انتخاب فرق هست از زمین تا آسمان؛ آن‌هم در حکومت مردم‌سالاری مانند جمهوری اسلامی ایران که برای تک تک رأی افراد جامعه، شأن «حق‌الناس»ی قائل است و برای حفاظت و حراست از آن، هم از جان مایه می‌گذارد و هم از آبرو. اما چه می‌شود کرد با قانون‌دان‌های قانون‌شکن که به همه سوراخ‌سُمّبه‌های حکومت سرک کشیده‌اند و به همه پس‌وپناه‌های قانونی آشنا هستند.
غُصه قِصه آنجاست کسانی که باید با بهبود وضع زندگی مردم باعث دلگرمی آنها به مشارکت در تعیین سرنوشت کشورشان می‌شدند به زخم‌های معیشتی آنها بسنده نکرده و با زخم‌زبان نیز مانع حضور مردم در انتخاباتی می‌شوند که حکم یک رفراندوم را دارد ولی ظاهراً همین‌ها هستند که به معنی واقعی کلمه از رفراندوم می‌ترسند نه دیگران!
رهبر معظم انقلاب، همین چند روز قبل - چهارشنبه ۱۶ بهمن - در دیدار اقشار مختلف مردم گفتند: انتخابات در کشور ما انتخابات سالمی است؛ من تعجّب میکنم از بعضی‌ها که خودشان به وسیله انتخابات به یک جایی رسیده‌اند، همین‌ها انتخابات را زیر سؤال می‌برند؛ چطور آن وقتی که انتخابات به نفع شماست، صحیح و متقن است، امّا آنجایی که به نفع شما نیست، انتخابات می‌شود خراب؟ وَ اِن یَکُن لَهُمُ الحَقُّ یَأتوا اِلَیهِ مُذعِنین؛ (و اگر حق به جانب ایشان باشد، به حال اطاعت، به سوى او مى‌آیند. آیه ۴۹ سوره نور). قرآن میگوید اگر در قضاوت، حق طرف آنها شد، قبول می کنند قضاوت را، اگر طرف آنها نشد، قبول نمیکنند؛ بعد میفرماید: «اَ فی قُلوبِهِم مَرَض»؟ (بخشی از آیه۵۰ سوره نور) در دل این‌ها مرض هست؟
البته در این سخنرانی مهم، صرفاً به بیان مرض برخی‌ها بسنده نشد و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب در بخشی از بیانات‌شان مجدد فرمودند: «کسانی که به ایران علاقه‌مند هستند و امنیّت کشور، حل شدن مشکلات کشور و گردش نخبگانیِ صحیح را در کشور دوست دارند باید در انتخابات شرکت کنند.» ایشان به سیاق مشی همیشگی گفتند «هرگز در هیچ انتخاباتی رسم بنده نیست که حتّی اشاره کنم به کسی تا انتخاب بشود»، اما مؤمن بودن، انقلابی بودن، شجاع بودن، دارای روحیه جهادی و دنبال عدالت بودن را ۵ خصوصیت یک منتخب نامیدند که قرار است از مجرای انتخابات وارد مجلس شود؛ انتخاباتی که فرصتی برای ورود افکار جدید و راه‌های نو در چرخه تصمیم‌گذاری، تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کشور است و اگر آدم‌های درست و حسابی انتخاب شوند حرف‌های جدیدی وارد چرخه‌ی تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی کشور خواهد شد و می‌توانند برای حلّ مشکلات کشور راه‌های تازه‌ای ارائه و چاره اندیشی کنند.
اگر این گزاره دقیق را بپذیریم که «مجلس ریل‌گذار دولت است» باید در انتخاب نمایندگان مجلس به شدت دقت کنیم چرا که رابطه ریل‌گذاری آنها با رفاه و سعادت کشور نسبت مستقیم دارد. اگر نماینده مجلس مؤمن، انقلابی، شجاع، جهادی و پرچمدار عدالت باشد حتماً ریلی خواهد کشید که قطار دولت چاره‌ای جز عبور از آن و رسیدن به مقصد سعادت جامعه نخواهد داشت. متأسفانه این انگاره که لوکوموتیوران مجلس دهم، دولت است در جامعه نمود پیدا کرده است هرچند مقرون به صحت نباشد ولی انتخابات مجلس یازدهم فرصت خوبی برای اصلاح اشتباهات واقعی و برداشت‌‌های ناصحیح است تا مجلس ضمن در رأس بودن به ریل‌گذاری مطلوب بازگردد.
به زعم کارشناسان، اینکه اکثر قوانین ما اصلاحی است نشان‌دهنده ضعف مجلس است. اگر مجلس به لحاظ بنیه کارشناسی و خصوصیات ذکرشده منتخبان قوی باشد، قطعاً به رفع مشکلات جامعه کمک خواهد کرد. البته انتخابات صرفاً نمود داخلی ندارد و در عرصه بین‌الملل نیز به شدت از سوی ناظران رصد می‌شود و بین حضور مردم و نوع تعریف دکترین آنها در قبال ایران نسبت مستقیم وجود دارد.
تازه‌ترین مصداق این ادعا حضور میلیونها ایرانی با سلایق و دیدگاههای مختلف در تشییع پیکر پاک شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی بود که به دنیا ثابت کرد آنچه اپوزیسون و امپراطوری رسانه‌ای صهیونیستی از ایران می‌گویند با عالم واقع زمین تا آسمان تفاوت دارد.
انتخابات مجلس شورای اسلامی که در شرایط ویژه جنگ هیبریدی (ترکیب انوع جنگ نظامی، اقتصادی، سیاسی، حقوقی، روانی و تبلیغاتی) برگزار می‌شود عیاری خوبی خواهد بود تا مردم کشور عزیزمان نشان دهند علی‌رغم داشتن مشکلات معیشتی و اقتصادی با دشمن مرزبندی سخت دارند و اتفاقاً با انتخاب منتخبان کارآمد به دنبال رفع مشکلات تحمیلی آنان هستند.
به هر روی محاسبات عصر جدید که با رفتن «سردار سلیمانی» و آمدن «شهید سلیمانی» آغاز شده است با شاخص‌های دنیوی قابل پیش بینی نیست و باید منتظر رویداهای جدیدی بود که تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی آبستن آن است.
