محسن مهدیان در کانال تلگرامی خود نوشت:

« کدام انتقام بشما تسکین می دهد؟ قرار است چه چیز رقم بخورد که جبران این خون شود؟ یک یا دو یا ده عملیات تهاجمی علیه شرارت و خباثت که انتقام خون حاج قاسم نیست. پس رستاخیز این خون تاکجاست؟

اجازه دهید یک نکته معرفتی را مرور کنیم. 

اطرافتان را مرور کنید. دوست و آشنا از دیروز نه تنها معنوی، بلکه حماسی شده اند.

جامعه ما دینی است. اما بین «جامعه دینی و مومنانه» با «جامعه حماسی و آرمانی» تفاوت است. جامعه حماسی و آرمانی، جامعه رشد یافته دینی است. مردم ما برای قیام درونی و بیرونی نیازمند آرمانی شدن هستند. جامعه ای که آرمانش ضعیف شود قدرت قیام ندارد. 
اما جامعه آرمانی چطور ساخته می شود؟ تنها با خون. 

جهاد با قتال متفاوت است. جهاد اعم از قتال است. جهاد و مجاهدت در همه زمینه هاست. هر نوع تلاشی که منجر به تحقق دین شود، جهادست. تلاش برای رشد علمی برای مقابله با دشمن نیز جهاد است. اما آرمانی شدن جامعه نیازمند خون است. نیازمند شهادت. فراتر از مجاهده، مقاتله می خواهیم. شهادت یعنی مقاتله و اوج جهاد که ایثار و بذل جان است. 

چنین فرمود حضرت روح الله که "رمز پیروزی ملت ما شهادت طلبی بود". فرمود: "ملت با خون حیات یافت." فرمود "اگر عشق به شهادت نبود، الان در زندان طاغوت بودیم." تاکید داشت "این عشق به موت است که همه مسائل اسلام را حل می کند." 

هر گاه این کشور نیاز به تقویت آرمان داشت، خون یک شهید دستگیر یک ملت شد. از شهدای هسته ای تا شهدای مدافع حرم تا شهدای پرنمادی چون حججی و امروز خون حاج قاسم. 

خون معجزه می کند. مقاتله، سرعت مجاهده را چند ده برابر می کند.

اما پرسش نهائی؛

قرارست چه چیزی رقم بخورد که چنین رستاخیزی نیاز بود؟ بازگردیم به پرسش اول؛ کدام انتقام تخلیه این خروش آتشین است؟ این میزان تجمع و انبان قدرت معنوی و حماسی برای کدامین گام نهائی است؟ 
امروز و فردا و یک و یا دو و یا ده عملیات، جبران این خون نیست. این خون قیمت یک رستاخیز در ملت است تا حماسی و آرمانی بمانند. روح انتقام تا آخرین میخ بر تابوت متجسد شیطانی و شقاوت و شرارت باید ادامه یابد. افق این رستاخیز یک انسجام مستمر برای واپسین گام ظهور است.

استمرار این خون نیز به خون خواهد بود. 
صبح صادق زده و ضربت آخر مانده ست... . »