ای خداوند! کرامت کن و بادی بفرست
تا همه دود و دم از خطه تهران ببرد
ابر و باد و مه و خورشید به فرمان تواند
تو بفرما که یکی زین همه فرمان ببرد
بارالها! زسرکوه، نسیمی نفسی
تا کدورت ز دلِ سیدخندان ببرد
باد بد بارتر از تخت سلیمانی نیست
باد را گفتی تا تخت سلیمان ببرد
نه مگر انوری از باد سحر خواسته بود
نامه اهل خراسان بر خاقان ببرد
نفس مردم، سنگین شده از گرد و غبار
هیچ کس نیست که بار نفس آسان ببرد
نه فقط راه نفس، راه نظر بسته شده است
کوچه ای نست که راهی به خیابان ببرد
پیش از این شمران، راه نفس تهران بود
حالیا نیست کسی دود ز شمران ببرد
ترسم از شدت آلودگی دود، پناه
نبض اشخاص به سیگار و قلیان ببرد
عادل این قطعه مکن عرضه به ارباب ادب
رسم ما نیست کسی زیره به کرمان ببرد
