سمانه بهزادپور روانشناس و مشاور خانواده در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، درباره شیوه درست تنبیه کودکان اظهار کرد: والدین باید بدانند که اصل تربیت فرزندان باید بر تشویق بنا باشد و تا به اندازه کافی فرزندمان را تشویق نکردیم نباید تنبیه کنیم.
وی با بیان اینکه والدین باید به دنبال رفتار‌هایی در فرزندشان باشند که بهانه‌ای برای تشویقشان باشد نه تنبیه، افزود: تشویق کودک باعث تکرار رفتار مثبت کودک می‌شود و حرف والدین را بهتر گوش می‌دهند.
این روانشناس گفت: اما گاهی والدین مجبور هستند کودک خود را تنبیه کنند که در این شرایط باید از شیوه‌های مناسب برای تنبیه کودکان استفاده کنند.
بهزادپور ادامه داد: یکی از روش‌های تنبیهی برای مقابله با رفتار نامناسب کودک "نادیده گرفتن" است اگر کودک گریه‌های بی مورد دارد، جیغ می‌زند، فحاشی می‌کند و... والدین باید این رفتارها را نادیده بگیرند و ارتباط فیزیکی و تماس چشمی با کودک را قطع کنند، اما زمانی که کودک رفتار را تکرار نکرد ارتباط مجدد برقرار می‌کنیم.
وی با بیان اینکه روش بعدی برای تنبیه کودک، محروم سازی است، اضافه کرد: هنگامی که کودک رفتار نامناسبی انجام می‌دهد باید ۱۵ تا ۳۰ دقیقه از چیز‌هایی که دوست دارد محروم کنید، اما نباید به کودک بگویید "دیگه نمیذارم تلویزیون ببینی" چراکه خود کودک هم می‌داند واقعی نیست و تاثیری ندارد، بنابراین همان محرومیت چند دقیقه‌ای کافی است.
این روانشناس بیان کرد: روش دیگر برای تنبیه کودک آن است که کودک را در اتاقی قرار دهیم که هیچ وسیله‌ای برای سرگرمی در آن قرار نداشته باشد، اما مدت زمانی که کودک در اتاق است باید محدود باشد به عنوان مثال؛ برای کودک ۲ ساله ۱ دقیقه و در کل ۵ سال به پایین ۵ دقیقه قرار گرفتن در اتاق کافی است.
بهزادپور درباره آسیب های تنبیه بدنی کودک اظهار کرد: تنبیه بدنی در کوتاه مدت شاید جوابگو باشد اما در بلندمدت موثر نیست و والدین تبدیل به یک الگو پرخاشگری برای کودک می‌شوند، بنابراین کودک نیز پرخاشگری را از کودک یاد می‌گیرد.
این روانشناس با بیان اینکه تنبیه بدنی رابطه با کودک را مخدوش می‌کند، افزود: والدین باید یک منبع امن برای والدین باشند تا کودک آرامش را از آنها دریافت کنند؛ اگر والدین به یک منبع ترس برای کودک تبدیل شوند نمی‌توان انتظار برقراری رابطه خوب بین والد و کودک را داشت.
بهزادپور خاطرنشان کرد: عدم برقراری رابطه مناسب بین والد و کودک پیامدهای مخربی در تمام سال های کودکی، نوجوانی و بزرگسالی دارد.
