به گزارش فارس، رز آگوئیلر در مقاله فوق العاده ای که در جولای سال 2013 برای الجزیره نوشته بود، به بحران شوم گرسنگی که بر آمریکای امروز سایه انداخته پرداخته بود. او در مقاله خود مرا به یاد خاطره ای انداخته بود که سال ها آن را از یاد برده بودم، اتفاقی که آنچنان جامعه آمریکا  را به خشم آورده بود که دولت موقتا مجبور به واکنش نشان دادن به آن با در پیش گرفتن سیاست های انسانی تری شد. این اتفاق پخش مستندی یک ساعته ویژه کانال سی بی اس در سال 1968 به نام «گرسنگی درآمریکا» بود که در آن بینندگان به معنای واقعی کلمه با کودکی آشنا شدند که در اثر گرسنگی به حال مرگ افتاده و بستری شده بود. نیکسون به این دلیل نسبت به این مستند واکنش نشان داد که خشم عمومی چاره دیگری برایش باقی نگذاشته بود، اما ریگان بعد از بر سر کار آمدن، خیلی زود  سد راه تداوم این گام های مثبت گردید.
وقتی ریگان در سال 1980 به قدرت رسید، 200 بانک غذا در آمریکا وجود داشت. امروز تعداد آنها به بیشتر از 40 هزار بانک رسیده که همگی با چنان تقاضای بالایی مواجه اند که مجبور به جیره بندی اقلام توزیعی خود شده اند. تا پیش از سال 1980 از هر 50 آمریکایی یکی برای گذران زندگی اش به کوپن های غذایی وابسته بود. امروز  این رقم یه یک نفر از هر چهار نفر رسیده است. تا پیش از ریگان 10 میلیون آمریکایی گرسنه وجود داشت، امروز این تعداد به بیش از 50 میلیون نفر رسیده که در حال افزایش نیز هست.
بخش عمده ای از «دگرگونی بزرگی» که ریگان به اجرا گذاشت، شامل نه تنها کاهش مالیات و دیگر مزایا برای ثروتمندان، بلکه کاهش هنگفت و همزمان در بودجه های موجود برای برنامه های اجتماعی بود، با وجود این واقعیت که ریگان و دولت مخفی  شرایطی را پدید آوردند که  نیاز به در پیش گرفتن برنامه های اجتماعی از این دست، بیش از پیش به وجود آمده بود.
بیست و پنج درصد از مجموع این 50 میلیون آمریکایی گرسنه، کودکان هستند که هر شب در آمریکا سرگرسنه به بالین می گذارند. امروزه حدود 25 درصد از جمعیت آمریکا از توانایی مالی لازم برای خریداری مواد غذایی کافی برای سالم ماندن برخوردار نیستند و بیشتر این افراد دست کم سه ماه را در طول سال گرسنه اند. این وضعیت چنان وخامتی پیدا کرده که بسیاری از دانشجویان کالج،  راه چاره را در چیزی یافته اند که ما به آن «شیرجه در سطل زباله » می گوییم؛ یعنی گشتن در سطل های زباله برای یافتن خرده ریز غذایی که قابل خوردن باشد.
نویسنده: لری رومانوف (Larry Romanoff) مشاور مدیریت  بازنشسته و استاد مدعو دانشگاه فودان شانگهای