چندی است که  مراسمی با حضور گروهی از مردم در منطقه پاسارگاد تحت عنوان بزرگداشت کوروش برگزار می‌گردد. برگزاری چنین مراسمی هیچگونه سابقه تاریخی در هیچ زمانی از تاریخ بلند ایران و سلسله های پادشاهی متعدد آن نداشته است. حتی پس از پیروزی انفلاب اسلامی و پایان حکومت شاهنشاهی در ایران نیز چنین مراسمی وجود نداشته. تنها  در چند سال اخیر است که گروهی به بهانه فتح بدون خونریزی بابل توسط کوروش و آزادسازی یهودیان در آن منطقه، به پاسارگاد می‌روند. 

چند نکته در این زمینه قابل تأمل است.

1- نوعاً شعار هایی که در این تجمع‌ها سر داده می شود  میخواهد ایرانیت را در مقابل اسلامیت قرار دهد. این در حالی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در چهل سال پیش، نه تنها هیچ تلاشی از سوی بنیانگذاران جمهوری اسلامی و رهبران مذهبی کشور برای زدودن آثار ایرانیت از کشور صورت نگرفت، بلکه مناسبت های ایرانی مانند نوروز و اماکن تاریخی ایران باستان کاملاً محفوظ ماند و تلاش های بلیغی برای گسترش زبان فارسی و بزرگان شعر و ادب وهنر ایرانیان نیز صورت گرفت. تلاش هایی که حتی قابل مقایسه با دوران طولانی پادشاهی گذشته نیز نمی باشد.                                                       
       
لذا بدون تردید، اسلام گرایان در تلاش برای زدودن آثار فرهنگی و تاریخی ایرانی نبوده و در مقابل آن نایستادند. اگرچه با حکومت های جور و ستم شاهنشاهی در این سرزمین مخالف بودند.
       
مذهبیون همواره یادآور شدند که ایرانی و فرهنگ غنی این سرزمین، کمک های شایانی به گسترش مذهب اسلام وبالاخص شیعه در سراسر ایران و حتی کشور های دیگر داشته است که کتاب های  شهید مطهری در قبل از انقلاب، گوشه کوچکی از آن را برمی‌شمارد.
       
 بنا به اسناد تاریخی مستند، تمدن و دیوانسالاری ایرانی، تنها تمدنی بود که نه تنها پس از ظهور اسلام، از میان نرفت، بلکه با آغوش باز آن را پذیرفت و به گسترش آن کمک های شایانی نمود. لذا در طول تاریخ ایران پس از اسلام، هیچکدام از بزرگان علم و ادب  فرهنگ ایرانی که مسلمان هم بودند،تمدن ایران را در تقابل با اندیشه اسلامی نمی دیدند و بلکه از هر دو برای تولید فکر و فرهنگ این مرز و بوم استفاده می کردند. شاید حکیم فردوسی را بتوان مظهر این تلاقی تمدن ایرانی و اندیشه مذهبی دانست که شاهکاری به نام شاهنامه محصول آن است.

2-   اسلام گرایان و معتقدین مذهبی، همواره بزرگترین مبارزین برای حفظ و صیانت از مرزهای کشور و مقابله با متجاوزان به ایران بودند. نگاهی به صد سال اخیر تاریخ ایران اثبات این مدعاست . از فتوای میرزای بزرگ برای مبارزه با استعمار تا ستارخان و مدرس و میرزای جنگلی و غیره.  تاریخ هشت سال جنگ نابرابر با ارتش صدام برای حفاظت از وجب به وجب خاک ایران بود که در تمامی مجاهدان و مبارزان آن از مذهبی ها بودند.  شرمنده ام که بگویم در تمام طول تاریخ جنگ تحمیلی، حتی یک نفر که داعیه ایران و خاک وطن و حفاظت از تمدن ایران را داشته باشد، در صحنه مبارزه حضور نداشت.  

امروز هم خدای ناکرده اگر مرزهای سرزمین بزرگ ایران در معرض تهدید باشد، بدون تردید باز مذهبیون پیش قراول دفاع از سرزمین خود هستند.
   
3-  همانگونه که عرض شد، در طول هزار و چهارصد سال گذشته، هیچگاه تقابلی میان اسلامیت و ایرانیت در این سرزمین وجود نداشته و یا بسیار اندک بوده است. از این رو معلوم نیست پرداختن به کوروش طی چند سال اخیر  که بعضا با شعارهای تندضد حاکمیت توسط عده ای در محل پاسارگاد صورت میگرد با چه اهدافی است و از کدام مراکز در تنور آن دمیده می شود؟    

 کوروش پادشاه هخامنشی خدمات و کشورگشایی های زیادی را انجام داد. چرا صرفا سالروز فتح بابل که دست بر قضا با آزادی یهودیان همراه بود. گرامی داشته می‌شود؟ و مثلا اگر موضوع آزادی یهودیان در فتح بابل نبود، آیا باز هم روز کوروش را گرامی می داشتند؟ معتقد به توهم توطئه نیستم اما توییت وزیرخارجه آمریکا که دو روز پیش در همین رابطه صادر شد و به صراحت از اقدامات کوروش در آزادی یهودیان سخن گفته بود و اظهارات مکرر و نخست وزیر رژیم صهیونیستی در این خصوص طی سال های گذشته توجه انسان را به موضوع جلب می‌کند.