به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، یک تیم تحقیقاتی بین المللی از دانشگاه‌های هلسینکی و تابینگن و آکادمی علوم روسیه در حال حاضر سناریویی را بازسازی کرده اند که چه چیزی منجر به انقراض ماموت‌ها شده است. محققان معتقدند ترکیبی از عوامل مثل جدا شدن از زیستگاه و تغییرات شدید آب و هوایی و حتی گسترش انسان ممکن است سرنوشت غول‌های باستان را مهر و موم کند.
در آخرین عصر یخبندان حدود ۱۰ تا ۱۵ هزار سال پیش ماموت‌ها در نیمکره شمالی از اسپانیا تا آلاسکا گسترده بودند. به دلیل گرم شدن کره زمین که از ۱۵ هزار سال پیش آغاز شد، زیستگاه آنها در شمال سیبری و آلاسکا کوچک شد و برخی از ماموت‌ها با بالا رفتنسطح دریا از سرزمین اصلی در جزیره ورانگل جدا شدند، ولی آن جمعیت ماموت‌ها هم ۷۰۰۰ سال دیگر زنده ماندند.
تیم محققان فنلاند، آلمان و روسیه ترکیبات ایزوتوپ کربن، نیتروژن، گوگرد و استرانسیوم را از مجموعه بزرگی از استخوان‌ها و دندان‌های ماموت شمال سیبری، آلاسکا، یوکان و جزیره ورانگل بررسی کردند و هدف این بود که تغییرات احتمالی در رژیم غذایی ماموت‌ها و زیستگاه آنها ثبت شود و شواهدی از اختلال در محیط آنها پیدا شود. نتایج نشان داد که ترکیبات کربن کلاژن و ایزوتوپ نیتروژن ماموت ورانگل ایسلند تغییر نکرده است و با گرم شدن آب و هوا در حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش این مقادیر بدون تغییر باقی مانده اند.
بییشتر بخوانید: ماموت‌های عصر یخبندان به زندگی باز می‌گردند + تصاویر
نسل ماموت ها چند سال پیش منقرض شد؟
این نتیجه با یافته‌های مربوط به ماموت‌های پشمی از دشت‌های اوکراین و روسیه که ۱۵ هزار سال پیش و ماموت‌های جزیره سنت پاول در آلاسکا که ۶۰۰ سال پیش ناپدید شده اند، مغایر است، در هر دو مورد، آخرین نمایندگان این جمعیت تغییرات قابل توجهی در ترکیب ایزوتوپیک خود نشان دادند، که نشانگر تغییرات در محیط آنها است.
مطالعات اولیه DNA نشان می‌دهد که ماموت‌های جزیره ورانگل دارای جهش‌هایی در متابولیسم چربی بوده اند. در این مطالعه، این تیم تفاوت جالب توجهی را بین ماموت‌های جزیره ورانگل و پیشینیان عصر یخبندان آنها مشاهده کردند که مقادیر ایزوتوپ کربنات حاکی از تفاوت در چربی‌ها و کربوهیدرات‌ها در رژیم‌های جمعیتی است.
دکتر لورا آرپپ در این رابطه می‌گوید: ما فکر می‌کنیم این نشان دهنده گرایش ماموت‌های سیبری است که به ذخایر چربی خود برای زنده ماندن در طول زمستان‌های بسیار سخت یخبندان تکیه می‌کنند، در حالی که ماموت‌های ورانگل، که در شرایط ملایم زندگی می‌کنند، نیازی به این کار ندارند.
موزه تاریخ طبیعی فنلاند لووموس، دانشگاه هلسینکی هدایت تیم محققان را بر عهده داشت. استخوان‌ها همچنین حاوی مقادیر گوگرد و استرانسیوم بودند که نشان می‌دهد هوازدگی بستر تا پایان وجود جمعیت ماموت شدت می‌یابد و این ممکن است بر کیفیت آب آشامیدنی ماموت‌ها تأثیر داشته باشد.
محققان گمان می‌کنند که آنها به دلیل وقایع کوتاه مدت مانند تغییر آب و هوای شدید، باران و برف در گذشته اند، به این صورت که یک رویداد یخ زدگی می‌تواند زمین را در یک لایه ضخیم از یخ پوشاند و حیوانات در یافتن غذای کافی دچار چالش شوند. این می‌تواند به کاهش چشمگیر جمعیت و در نهایت به انقراض منجر شود.
یکی دیگر از عوامل احتمالی می‌تواند گسترش انسان‌ها باشد. اولین شواهد باستان شناسی انسان در جزیره ورانگل تنها چند صد سال پس از جدیدترین استخوان ماموت است. احتمال یافتن شواهدی مبنی بر شکار انسان در ماموت‌های جزیره ورانگل بسیار ناچیز است. با این وجود نمی‌توان سهم انسانی در انقراض را رد کرد.
این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه جمعیت‌های کوچک جدا شده از پستانداران بزرگ به ویژه به دلیل تأثیرات شدید محیطی و رفتار انسان در معرض خطر انقراض هستند. یک نکته مهم از این امر این است که می‌توانیم با محافظت از جمعیتی که جدا از یکدیگر نیستند، در حفظ گونه‌ها موفق باشیم.
