رسول بهروش، روزنامه‌نگار، در روزنامه شهروند نوشت: «بعد از مدتی شایعه و زمزمه، علیرضا فغانی مسأله کوچ همیشگی‌اش به استرالیا را تایید کرد و البته بر خلاف گمانه‌زنی‌های اولیه مدعی شد دیگر در داخل کشور قضاوتی هم نخواهد داشت. به این ترتیب او هم به جمع افرادی می‌پیوندد که این روزها عزم رفتن کرده‌اند. این موج «رفتن» چنان شده که ما ماندنی‌ها، حس گنگ و عجیبی پیدا کرده‌ایم؛ حسی شبیه جاماندگی، پر از ابهام، تردید و بددلی. آیا کسی می‌داند چه خبر شده؟

علیرضا فغانی یکی از سرمایه‌های اعتباری ورزش ایران بود. قله افتخارات یک کشتی‌گیر، تکواندوکار یا وزنه‌بردار ایرانی این است که مثلا به مدال المپیکی برسد. در این صورت او احتمالا در حوزه خودش به سطح مطلوبی از شهرت دست خواهد یافت اما خیلی‌ها در جهان هرگز نخواهند فهمید که اصلا چنین افتخاری به نام ایران ثبت شده است. در نقطه مقابل وقتی داور ایرانی در مسابقات مهم بین‌المللی فوتبال با صدها میلیون بیننده قضاوت می‌کند و عملکرد درخشانی هم دارد، این یک تبلیغ خوب و منحصربه‌فرد برای کشور است. البته که در کار فغانی هم عیوب و اشکالاتی به چشم می‌خورد. اساسا مگر می‌توان انسان بود و کم‌وکاستی نداشت؟ با این‌ همه، او که از شهرری تهران به آسمان آرزوها رسید، اراده‌ای آهنین و پشتکاری ستودنی داشت.

داورها از همه بازیکنان داخل زمین بیشتر می‌دوند و فحش می‌خورند اما کمتر از تمام آنها پول می‌گیرند. اگر کسی از این آب و آتش گذشت و «ستاره» شد، باید قدرش را دانست و حرمتش را نگه داشت. آیا ما هم با فغانی چنین کردیم؟

یکی از آخرین تصاویر به جامانده از دوران قضاوت فغانی در ایران، حملات وحشتناک امیر قلعه‌نویی به اوست؛ اتفاقی که بعد از بازی برگشت پارسال بین سپاهان و پرسپولیس رخ داد و امیر تا آنجا که می‌توانست فغانی را نواخت. «قلدر» لقبی بود که قلعه‌نویی به فغانی داد و البته وی را متهم کرد به این که از «خودشیفتگی کاذب» رنج می‌برد.

قلعه‌نویی با اسم و بدون اسم، اتهامات مهم دیگری را هم متوجه بهترین داور تاریخ فوتبال ایران کرد. خبر خوش برای امیر اما این است که فغانی از ایران می‌رود. کسی که برای قضاوت در هر مسابقه لیگ کمی کمتر از یک‌ میلیون تومان دستمزد می‌گرفت و در همین فضا تبدیل به چهره‌ای جهانی شد ... فغانی بدون غرولند تا پای فینال جام‌ جهانی رفت و هرگز هم بر سر مردم منت نگذاشت که باید مجسمه‌اش را می‌ساختند... ایران بدون آنهایی که می‌روند یک رنج دارد و با برخی از آنهایی که می‌مانند، یک رنج دیگر. سفرت بخیر آقای فغانی!»