اطلاعات موجود نشان می دهد هدف فرانسه از مذاکراتی که ایران را در آن درگیر کرده، یافتن راهی برای پای بندی غرب به برجام نیست. هدف 3 چیز است:
اول- جلوگیری از برداشته شدن گام سوم کاهش تعهدات از سوی ایران که باید روز 15 شهریور انجام شود و اگر مقدور بود، به عقب بازگرداندن دو گام پیشین.
دوم- نشاندن ایران پای میز مذاکرات یک توافق جدید به جای برجام که برنامه های دفاعی و منطقه ای ایران را در بر بگیرد و سقف های زمانی تعهدات برجامی ایران را بردارد.
سوم- نشاندن ایران پای میز مذاکره مستقیم، سطح بالا و فراهسته ای با امریکا.
نقش سوم در واقع مهم ترین کاری است که اکنون فرانسه در حال انجام آن است. از حدود یک سال قبل که اروپایی ها یک تلاش ظاهرا مستقل برای حفظ برجام را آغاز کردند هم هدف همین بود که نهایتا همه چیز به مذاکره مستقیم ایران و امریکا گره بخورد. اکنون اروپا به نقش واقعی خود، یعنی دلالی مذاکره ایران و امریکا بازگشته است.
دولت ایران باید به دقت 4 نکته را در مواجهه با این صحنه در نظر بگیرد:
1- یک خط اعتباری 15 میلیارد یورویی که تازه قرار است از طریق اینستکس صرفا برای معاملات غیرتحریمی هزینه شود، به هیچ وجه جایگزین تعهدات برجامی اروپا نیست.
2- هیچ توافقی با اروپا، نمی تواند مانع پاسخ مستقل ایران به راهبرد فشار حداکثری امریکا شود. داستان ایران و امریکا در منطقه، سوای چیزی است که در مذاکرات با اروپا می گذرد و ایران باید این نکته را اروپا تفهیم کند که مذاکره با آن، به معنای توقف کمپین تحمیل هزینه ایران به امریکا نیست.
3- آغاز هر نوع مذاکرات فراهسته ای به معنای رساندن امریکا به همان چیزی است که می خواهد. این مذاکرات برداشتن تحریم ها را موکول به توافقی چنان جامع می کند که دست پیدا کردن به آن عملا محال است.
4- ترامپ مذاکره با ایران را برای سیاست داخلی خود می خواهد نه برای حل مشکل تحریم ها. پس از آنکه ترامپ عکس دلخواهش را گرفت اساسا دلیلی برای برداشتن تحریم ها نخواهد داشت. برای گرفتن امتیاز باید نیاز طرف مقابل را گروگان گرفت نه اینکه پیشاپیش آن را برآورده کرد. ما به تعبیر آقای ظریف، به جای هتل های وین و ژنو، زیر کولر منزلمان هم که خوابیده باشیم، و به جای فروشگاه های نیویورک، از مغازه سر کوچه مان هم که خرید کرده باشیم، این مقدار را از منطق معامله فهمیده ایم.
