به گزارش الف این تحلیل به قلم احمد ابو ارتمه، ژورنالیست فلسطینی و فعال صلح در میدل ایست آی منتشر شده است:

 « مقامات اسرائیلی به تازگی پذیرفته اند هدفشان از محاصره غیرانسانی غزه در 13 سال گذشته چیست. انگیزه این محاصره، به دلایل امنیتی و یا به منظور تنبیه جناح خاص فلسطینی نیست. بلکه هدف از آن تحقق روند "زمین بیشتر، اعراب کمتر" است، طرح اوباش صهیونیست به منظور اخراج و آواره کردن فلسطینی های بومی از سرزمینشان. 

روزنامه یودیعوت آهارانوت هفته پیش در گزارشی به نقل از یک مقام دولتی اسرائیل نوشت اسرائیل به دنبال مجبور کردن فلسطینی ها به ترک غزه است. این روزنامه افزود تلاش هایی صورت گرفته است تا "برخی کشورها" متقاعد شوند فلسطینی ها را بپذیرند، اما این تلاش ها شکست خورده است.

برنامه ریزی برای جابجایی

این منبع آشکار ساخت که دولت اسرائیل حتی مایل است برای فلسطینی هایی که غزه را ترک می کنند، ترتیب حمل و نقل بدهد، و این جابجایی "دستکم به یکی از فرودگاه های نقب" خواهد بود.

"گیلاد اردان" وزیر ا منیت عمومی اسرائیل اخیرا این گزارشات را تایید کرده و گفته است دولت اسرائیل مساله تشویق فلسطینی ها به ترک غزه را بررسی کرده است.

"آیلت شاکد" سیاستمدار اسرائیلی در مصاحبه ای با رادیو اسرائیل از اقدامات دولت و ارتش اسرائیل در ممانعت از خروج فلسطینی ها از غزه، انتقاد کرد و گفت وی از اعزام فلسطینی ها به خارج حمایت می کند. شاکد خاطر نشان کرد که غزه شاهد انفجار جمعیت بوده و اینکه زمان آن است تا اسرائیل به آنها اجازه دهد، کشورشان را ترک کنند.

این اظهار همدردی ناگهانی با واقعیت غم انگیز فلسطین حقایق زیادی را نادیده می گیرد: اینکه حدود دو سوم فلسطینی های غزه آوارگانی هستند که اسرائیل پدران آنها را از روستاهایشان در سال 1948 اخراج کرد؛ و این که اگر اسرائیل بیش از یک سوم از غزه را به بهانه ایجاد "منطقه حایل" اشغال نمی کرد، جمعیت غزه اینگونه نبود.

این اظهارات همچنین این حقیقت را نادیده میگیرد که بحران انسانی غزه نتیجه تصمیم اسرائیل برای بستن گذرگاه های غزه، محدود کردن تردد ساکنان آن و انتقال کالا و همچنین جلوگیری از توسعه اقتصادی این منطقه است.

هدف مشخص

هدف استراتژیک اسرائیل برای خالی کردن سرزمین فلسطین از جمعیت بومی آن، نه تنها ضمنی نیست که کاملا آشکار و مشخص است.

در سال 1948 که اسرائیل تشکیل شد، اوباش صهیونیست بیش از 70 مورد قتل عام علیه فلسطینی ها انجام داده،  530 روستا و شهرک  را تخریب کرده و دستکم 15 هزار فلسطینی را کشتند. بیش از 750 هزار فلسطینی مجبور شدند از وطن خود فرار کنند و اینگونه بود که اسرائیل توانست 78 درصد سرزمین های فلسطینی را اشغال کند.

آرزوی اسرائیل برای داشتن زمین بیشتر، هرگز محدود نشده و همچنان ادامه دارد. اشغال کرانه باختری، باریکه غزه، صحرای سینا در مصر و ارتفاعات جولان سوریه در سال 1967 این مساله را ثابت می کند. متعاقبا نیز اسرائیل جنوب لبنان را در سال 1982 اشغال کرد.

اسرائیل که مجبور شد از صحرای سینا و وجنوب لبنان عقب نشینی کند، همچنان ارتفاعات جولان و غزه را در اشغال داشته و غزه را محاصره کرده است. براساس داده های مرکز بت سلم، اسرائیل در حدفاصل سال های 1967 تا 2017، بیش از 200 شهرک غیرقانونی در کرانه باختری از جمله بیت المقدس شرقی ایجاد و حدود 620 هزار نفر را در این مناطق ساکن کرد.

در مارچ گذشته دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا جولان را بخشی از اسرائیل خواند، و بنیامین نتانیاهو نخست اسرائیل هم به علامت قدردانی، عنوان یک شهرک صهیونیستی را در جولان، ترامپ نامید.

تهدید جمعیتی

اسرائیل قصد خود را برای الحاق منطقه C که شامل 60 درصد کرانه باختری می شود، آشکار کرده است. تل آویو همزمان تلاش میکند از راه های مختلف از جمله قانون موسوم به املاک غایب، تا حد امکان فلسطینی ها را اخراج کند. براساس این قانون، خانه های آوارگان فلسطینی به دولت اسرائیل و متعاقبا به مهاجران یهودی واگذار می شود.

"تهدید جمعیتی" عبارتی است که به صورت گسترده در محافل سیاسی و دانشگاهی اسرائیل به کار رفته و منظور از آن، تلقی تل آویو از چیزی است که تهدید فلسطینی ها خوانده می شود. این گونه است که می توان فهمید چرا اسرائیل از عقب نشینی از دره اردن خودداری می کند زیرا این مساله به فلسطینی ها اجازه میدهد با اردن تماس فیزیکی داشته و به صورت بالقوه به هزاران آواره امکان می دهد به کرانه باختری بازگشته و شهرک نشینان را تهدید کنند.

هدف استراتژیک اسرائیل در غزه با منطق "تهدید جمعیتی" توجیه می شود، در حالی که فلسطینی ها نیز یک "بمب ساعتی" تلقی می شوند. چنین برداشتی، بیانگر سیاست تبعیض و نژاد پرستانه ریشه دار اسرائیل علیه فلسطینی هاست.

اذعان مقامات اسرائیل به اینکه هدفشان خروج اجباری فلسطینی ها از غزه است، تنها جنایات اسرائیل را علیه دو میلیون فلسطینی ساکن غزه تشدید می کند. نخستین جنایت، تنبیه جمعی است که آنها در بیش از یک دهه تحمل کرده اند، و دومین مورد هم قصد اسرائیل برای آواره کردن دوباره آنهاست.»