در مصوبه 23 خرداد ستاد تنظیم بازار اعلام شد یک بطری شیر کامل 3.2 چربی چربی به قیمت 5400 تومان باید به فروش برود در حالی که شرکت لبنی (ک) یک بطری شیر 3درصد چربی را 6 هزار تومان به فروش می‌رساند.

این نخستین باری نیست که شرکت‌های لبنی بدون ملاحظه هرگونه مصوبه و مجوزی قیمت‌ها را افزایش می‌دهند.

اینگونه رفتارها در صنایع لبنی مسبوق به سابقه است. طی چند سال گذشته آنها هر زمانی که خواستند قیمت‌ها را افزایش دهند، داده‌اند. استراتژی آنها هم این بوده که ابتدا  قیمت ها را افزایش می‌دادند و دولت را با این استدلال که قیمت تمام شده آنها بالا است، تحت فشار قرار می‌دادند، بنابراین طی یکی دو ماه اصرار و انعکاس رسانه‌ای بالاخره مجوز افزایش قیمت می‌گرفتند.

آخرین بار در 23 خرداد ستاد تنظیم بازار به صنایع لبنی اجازه داد تا قیمت‌ها را حدود 20 درصد افزایش دهند اما از همان ابتدا آنها این شرایط را قبول نکردند و هرطور که دل‌شان می‌خواست از ماست گرفته تا پنیر و شیر قیمت‌‌های بالاتری را عرضه کردند و تنها یک یا دو مورد شرکت لبنی خود را با مجوزهای صادره تطبیق دادند.

قیمت‌های مصوب به این شرح بود:

کارشناسان معتقدند با مدیریت تولید می‌توان از افزایش هزینه‌های تولید کاست. از سوی دیگر طی یکی دو ماه گذشته هم نرخ ارز روند کاهشی به خود گرفته و قطعا قیمت تمام شده کاهش یافته است  بنابراین چه لزومی دارد که همچنان قیمت‌ها را افزایش دهیم. راهکار دوم برای کاهش قیمت تمام شده محصولات لبنی پایین آوردن قیمت تمام شده شیر خام است که علاوه بر مدیریت تولید و کاهش هزینه‌ها می‌توان با کاهش وابستگی واردات علوفه تا 70 درصد در قیمت تمام شده شیر خام دخالت کرد. بنابراین ضمن اینکه دولت باید به شدت با خاطیان و ناقضان قانون برخورد شدید بکند نباید در تله صنایع لبنی نیفتد چرا که هرگونه افزایش قیمت برای صنایع لبنی در حقیقت برداشتن این مبلغ از جیب مردم و مصرف‌کننده است، دولت باید از خودش مایه بگذارد نه از جیب مردم.