به گزارش ایلنا به نقل از پایگاه اینترنتی روزنامه واشنگتن تایمز، بریتانیا و بازویش در واشنگتن در واکنش به توقیف یک نفتکش در آب‌های تنگه هرمز چه می‌کنند؟ دقیق‌تر آن‌که، چه می‌توانند بکنند؟
پاسخ به این پرسش چندان واضح نیست و بریتانیا و آمریکا به‌خاطر اقدام‌های پیشین آمریکا گزینه چندانی پیش روی خود نمی‌بینند. خروج آمریکا از برجام، به‌رغم همکاری ایران با مفاد این توافق و اعمال مجدد تحریم‌ها تاحدی به ایران برای اقدام‌هایی از این دست آزادی عمل داده است.
لندن و واشنگتن دینامیک موجود در وضعیت فعلی را می‌بایست پیش‌بینی می‌کردند. کارزار فشار حداکثری آمریکا بر روی ایران باعث شده روابط دیپلماتیک میان دو کشور شکرآب شود و گزینه اقدام‌های تنبیهی از سوی آمریکا را از رده خارج کرده است.
این در حالی است که بی‌شک «جان بولتون»، مشاور امنیت ملی آمریکا، تلاش خود را کرده تا در پی توقیف این نفتکش کاخ سفید را به‌سوی جنگ با ایران سوق دهد. این در حالی است که در زمان تصدی «جیمز ماتیس» در مقام وزیر دفاع این تلاش‌ها راه به جایی نبرده بود.
اما تا به اینجای کار، کارزار فشار حداکثری باعث شده علاقه بولتون به جنگ با ایران به جایی نرسد. دلیلش هم این است که حتی بدنه وزارت خارجه آمریکا نیز از اشتباهات نظامی این کشور در دو دهه گذشته درس گرفته و به این نتیجه رسیده که رفتن به سمت گزینه نظامی چندان عاقلانه نیست. از سوی دیگر، کسی نمی‌تواند استدلال کند که در صورت آغاز جنگ احتمالی با ایران، منافع حیاتی و امنیتی آمریکا در معرض خطر قرار نمی‌گیرد.
بنابراین بریتانیا در قبال این اقدام ایران چه می‌تواند بکند؟ شاید بهتر آن باشد که نفتکش گریس۱ را به ایران پس دهد. اما پرسش حقیقی اینجاست که در وضعیت فعلی و در پی ادامه سیاست فشار حداکثری رئیس‌جمهوری آمریکا چه می‌تواند بکند تا از بن‌بست فعلی بیرون بیاید؟ باید رویکردهای منعطفانه‌تری پیش گرفت که شامل ارتباط دیپلماتیک و اقتصادی می‌شود و راه را برای عادی‌سازی روابط با ایران هموار می‌کند.
